Mümkün müdür ki deðiþimin kendi kalmasý? Bir insanýn kendi kalarak deðiþmesi? Deðiþimi ve kalmayý, süregidenle duraðaný, gitmekle kalmayý ayný cümlede kullanmak doðru olur mu ki? Deneyelim...



Herkesin bir kahramaný olduðuna inanmýþýmdýr ben; olmak istediði, hayran olduðu, özenerek baktýðý, olabildiði ya da olamadýðý birisi ya da birileri.
Kendimizi 'kendi' olarak sevsek bile, deðiþim denen þey kaçýnýlmazdýr. Günbegün azalýyor yeni bir bilginin ömrü. Herþey büyük bir hýzla deðiþirken, deðiþimin hýzýna yetiþilemezken, insanýn ayný kalmasý mümkün müdür? Elbette deðildir, iþte bu yüzden dedim ya, kaçýnýlmazdýr deðiþim. Peki kendi kalarak deðiþim nedir? Öncelikle þu iki kavramý açýklamakla baþlamak istiyorum; kendini eksik hissetmek ve kendini küçük görmek. Kendini eksik hissetmek, bizi deðiþmeye ve geliþmeye iten, insaný belki de Nietzche'nin üst insaný olma yolunda ilerleten, bizi diðerlerinden farklý kýlacak, doðru bir histir. Kendini küçük görmek ise, kendinden memnun olmayan, yaptýklarýyla ya da yapamadýklarýyla, hayattan beklediði þeylere ulaþamamýþ insanýn, benliðini deðersiz görme hissidir ve yanlýþtýr. Yanlýþtýr çünkü; kendini eksik hissetmek ileriye doðru adým atmamýz için , kendimize yeni birþeyler katmak için, deðiþmek için ve geliþmek için tetikleyici bir görev üstlenirken, kendimizi küçük görmek, karamsar dünyamýzda kaybolmamýzýn sebebidir.
Bazý insanlar, Türkiye'nin gündemi gibidir; karamsar, umutsuz ve hep ayný. Bunlar hep þikayetçilerdir; senden, benden, kendilerinden ve herþeyden. Ama deðiþim için çabalarý yoktur, birileri sihirli bir deðnekle hayatlarýný deðiþtireceðini sandýklarýndan da deðildir bu çabasýzlýklarý. Kolay olan budur onlar için, kalýptýr, aynýlýktýr. Deðiþim cesaret ister týpký farklýlýk gibi..
Bazý insanlar ise, boyama kitaplarýndaki yüzlerce içi boþ þekillerdir. Onlar da boyanmayý beklerler ve ne renge boyandýklarýnýn önemi yoktur onlar için çünkü zaten þekilden ibarettirler. O an için, çocuðun elinde ne renk boya olduðudur o insanlarýn rengi; pastel, sulu, kuru farketmez. Bunun adýysa deðiþim deðildir. Aslýnda insaný nesneye benzetmem çok da doðru olmadý, çünkü renkten renge bürünen bu insanlarýn iradesinden baðýmsýz deðil bu deðiþim. Bu insanlarýn da, yaþamak için bulunduklarý ortamýn rengini alan bukalemun gibi yaþamalarý, yine deðiþime direnen o insanlar gibi kendi tercihleri. Yine kolayý seçenler bunlar, sahip olduklara þeye yeni bir þekil vermek yani deðiþimi kendileþtirmek yerine bulunduðu kabýn þeklini alanlar, iþte bu insanlar.
Bazý insanlar ise, hani en baþta bahsettiðim kendini eksik hissedenler, 'kendi kalarak deðiþmeyi' baþaranlar onlar. Nasýl mý? Özü koruyarak. Ýnsaný mutlu ya da mutsuz kýlan þeylerin büyük þeyler olmadýðýný hepimiz biliriz. Yine hepimiz biliriz ki an'dan ibarettir mutluluk, göz açýp kapama süresince devam eden. Ama yine biliriz ki, kendimizden, benliðimizden, ruhumuzun asýl olduðundan ne kadar uzaklaþýrsak, ne kadar baþkalaþýrsak o kadar mutsuz deðil, huzursuz oluruz biz. Aslolan huzur, netlik, özgüven ya da iþte an'lardan ibaret olmayan o zemini ne olarak isimlendiriyorsanýz siz, iþte onun saðlamlýðýdýr. Bulunduðumuz zeminde saðlam hissetmemizin yoluysa, önce kendimizi tanýmamýz, sonra kendimizden þikayet etmek ya da hoþnutsuz olmak yerine, deðiþmek istememiz ve kahramanýmýzýn kendisi olmak yerine, onu kendileþtirmemiz.
Demem o ki; sadece hayran olduðumuz þeyleri 'kendileþtirelim' Böylece 'o' olmak yerine; deðiþen, geliþen yeni 'ben'ler yaratalým.