Bu gün oda arkadaþýmý topraða veriþimizin yedinci gecesi. Bu nedenle toplantý salonumuzda aramýzda kur’an okumasýný bilenlerce ruhu için mevlid okundu.
Ben buraya geleli bir sene kadar ya olmuþtu ya olmamýþtý, bir gün müdüre haným beni odasýna çaðýrarak "Bak sana yeni bir arkadaþ veriyoruz,sende artýk iki kiþilik odada yalnýz kalmaktan kurtulacaksýn” dediði zaman ne yalan söyliyeyim sevindiðim den daha fazlada üzülmüþtüm. Ýki kiþilik odada tek baþýna kalýyor ve caným sýkýlýyordu ama ya yeni gelecek oda arkadaþýmla anlaþamazsam ne olur diye düþünüyordum. Burada öyle arkadaþlarmýz vardý ki sanki ana kýz gibi ayný odayý paylaþtýklarý gibi öyle arkadaþlarýmýzda vardýki sanki birbirleriyle ezeli düþman gibi idiler. “ Hayýrlýsý olsun kýzým” dedim müdüre hanýma “Ýnþallah iyi biridir” dedim. “Ýyi.. iyi.. sen merak etme” dedi “Ýnþallah” dedim.
Onunla müdüre hanýmýn odasýnda ilk tanýþtýðýmýzda nasýl olduysa oldu ikimizinde kaný bir birimize ýsýnýverdi. Sanki yýllarca birbirmizi tanýyorduk.
Yýlarýn yorgunluðu yüzünde çok derin çizgiler býrakmýþtý. Gözleri çekinerek etrafa bakýyordu.Fazla da bir þeyi yoktu,ufak bir çantasý vardý. Nesi var nesi yok bu çanta içindeydi. “Gel kardeþ seninle odamýza gidelim” dediðimde ses çýkarmadan oturduðu koltuktan doðrulmaya çalýþtýysada iki büklüm olan belini fazla doðrultamadan bastonuna dayanarak ayaða kalktý.”Çantaný ben alýrým” dedim . Beraberce odamýza çýkmak için asansöre doðru yürürken her ne kadar yýllara meydan okurcasýna yaþýna raðmen yürümeye çalýþýyorsada buraya gelmenin verdiði sýkýntý ve utançtan dolayý sanki ayaklarý geri geri gidiyor gibiydi. Çünkü bu durumu bende çok iyi biliyordum. Kaldýðýmýz katda asansörden inip kalacaðýmýz odaya doðru yürürken yorulmuþ olmasýna raðmen bunu hiç belli etmemeye çalýþarak bastonuna dayanýp soluklanmak için camdan dýþarý baktý “Manzarasý da güzelmiþ” dedi,dedi ama sesi sanki çok derin bir kuyunun ta en dibinden geliyordu. Ýþte burasý böyledir, ilk gelenler geliþlerinde hep kendini buraya ait sanmazlar,buraya gelmekten utanýrlar ama maalesef bazýlarýmýzýn hayatda en son duraðý burasý olabiliyordu. Bizde buraya istiyerekmi gelmiþ burada yalnýz ve kimsesiz olarak kendimizi buraya hapsetmiþtik. Hapsetmiþtik diyorum ama yanlýþ anlaþýlmasýn hapsetmekten anlatmak istediðim; dýþarýdaki kötülüklerden kaçýp buraya sýðýnmaktýr,burayý kendimizi koruyacak kalemiz olarak görmemizden.
Odamýzda iki yatak,iki dolap,iki adet yatak ucu dolabý vardý. Kapýyý açýp”Buyur kardeþ hoþ geldin” dediðimde çok zor iþitilse “Hoþ bulduk ahretlik” diyebilmiþti. “Senin yataðýn burasý gel otur istersen uzan yorgunsundur dinlenirsin” dediðimde yüzüme öyle bir baktýki sanki yýllarýn tüm utancý yüzünden okunuyordu. Çantasýný dolabýna koydum, yataðýnýn üzerine oturdu iki elini dayadýðý bastonuna dayanarak odayý þöyle bir gözleriyle süzdükten sonra “Çok güzel” diyebildi. “Öyle dedim” Bir an sessizlik oldu. O bastonunu çenesini dayayarak yere bakýyordu. Laf olsun diye”Nerelisin?” diye sorduðumda yavaþça bastonuna dayanarak geriye doðru doðruldu ve yüzüme baktýðýnda gözlerindeki yaþlarý fark ettim. “Üzülme kardeþ, burada olmamýza üzülmek yerine buralarýn bizim gibilere kuçak açtýklarý için sevinmeliyiz,ne kadar þükretsek azdýr.Dýþarýda deðersiz bir eþya gibi itilip kakýlmaktansa burada insan olduðumuzu anlýyarak yaþamak çok daha iyi” dedim. Yüzüme yine dalgýn dalgýn bakarak gözlerinden akan yaþlara hiç aldýrmadan “Öyle ahretlik öyle” dedi. “Sen biraz uzan dinlen ben daha sonra gelir seni alýr yemeðe iner sonrada birlikte burayý sana tanýtýrým” dedim. Baþýný olur anlamýna salladý, oda dan çýktým.
Daha sonraki günlerde biz iki oda arkadaþý okadar güzel kaynaþtýkki sanki çok önceden tanýþyorduk. Zaman zaman kol kola girip bahçede volta atýyor,kimi zaman televizyon odasýnda televizyon seyrediyor,kimi zaman da arkadaþlarýmýzla sohbet ederek vakit geçiriyorduk. Burada zamandan bol bir þey yoktu. Gençliðimizde zamanýmýz yoktu ama burada en bol þey zamandý. Onun için herkes birbirine istesede istemesede bazen kendine göre,geride kalanlarý rencide etmemek için hayat hikayesinin bazý yerlerini deðiþtirerek anlatýyordu. Burada olanlarýn geride kalanlar çoðunlukla çocuklarýydý,bazende eþi oluyordu. Çok nadirde olsa bazen çok zengin olmalarýna raðmen hakiki dosttan yoksun kiþiler etraflarýndan kaçarak buraya sýðýnýyorlardý.
Bu arkadaþýmýnda hayat hikayeside bazý ayrýcalýklarý olsada hepimizinki gibiydi ama !.... iþte öyleydi…
Annesi öldükten sonra babasýyla yalnýz kalmýþ geçimlerini kadýn terziliði yaparak kazanýyormuþ. Babasýda hakkýn rahmetine kavuþunca konu komþu “Bak kzým böyle yalnýz olmaz” diyerek kendinden oldukça yaþlý bir çocuklu bir adamla evlendirmiþler.
Adam seyyar satýcýlýk yaparak hayatýný kazanýrken bizim arkadaþta yine kadýn terziliði yapýyormuþ. Bu adamdan dört çocuðu olmuþ ama adamýn çocuðunuda kendi çocuðu gibi sevmiþ. Derken kocasý rahatsýzlanmýþ ve ölmüþ.Tek baþýna beþ çocukla kalakalmýþ. Yýlmamýþ gece gündüz demeden didinmiþ çalýþmýþ sabahlara kadar evinde terzilik yaparak çocuklarýný namerde muhtaç etmemiþ. Üvey oðluda onu çok sevmiþ. En büyükleri olduðundan sanayide düzenli olarak hem iþ öðreniyor hemde eve para getiriyormuþ. Diðer çocuklar da bulduklarý iþlerde çalýþýyor eve yardýmcý oluyorlarmýþ. Askerden sonra üvey oðlan bir dükkan açarak diðer kardeþlerinide yanýna almýþ,almýþ ama dört kardeþin en büyüðü olan biraz yan yollara sapmýþ. Nerede bitirimler var oralara takýlýyormuþ. Bir zamanlar kumarhanelerde çalýþmýþ. Velhasýl askere gidinceye kadar girip çýkmadýðý bitirimhane kalmamýþ.Bu arada da kadýncaðýz hiç durmadan evde dikiþ dikerken bir yandan da yan yollara sapan oðlunun peþinden gidip onu zorlada olsa eve getirmeye çalýþýyormuþ. Çocuklar askere gidip gelmiþler. Askerlikten sonrada yine üvey aðabeylerinin kanatlarý altýnda onun iþyerinde ortak olarak çalýþmaya baþlamýþlar. Üvey aðabeyleri evlenmiþ ve ayrý ev tutmasýna raðmen baba bir ana ayrý kardeþlerini hiç atmamýþ. Bir ramazan akþamý teravih namazýndan sonra iþyerindeki sobayý tinerle yakmýya çalýþýrken sobanýn patlamasý sonucu kendi de tutuþmuþ ve yanarak ölmüþ.Diðer kardeþler aðabeylerinin iþini hep birlikte yürütmeye devam etmiþler,yengelerine ve yeðenlerine bakmýþlar. Bir zaman sonrada yengeleri yeniden evlenmiþ ama yinede dýþarýdan yeðenlerine destek olmýya devam etmiþler. Bizim arkadaþta çocuklarýna evde terzilik yaparak yardým etmiye devam ediyormuþ. Zamanlarý gelince bizim arkadaþ çocuklarýný teker teker evlendirmiþ. Her evlenen tabiî ki evden ayrýlýp ayrý ev açsada iþyerleri aynýymýþ. Kadýncaðýz yaþlýlýktan dolayý iþ yapmakta zorlanmaya baþlamýþ. Çocuklarýnda bu arada iþleri yi gitmiþ, iyi kazanmýþlar. Kadýncaðýz bir müddet yalnýz baþýna kaldýktan sonra çocuklar “Anne sen yalnýzsýn bak gel sen bizlerde kal hem canýn sýkýlmaz daha iyi olur”demiþler. Kadýn sanki baþýna gelecekleri biliyormuþ gibi direnmiþsede sonunda eþyalarýn toplayýp sýrayla çocuklarýnýn yanýnda kalmaya baþlamýþ. Ýlk önceleri her çocuðun yanýnda ikiþer ay kalýyormuþ ,bu sonralarý bir aya daha sonralarý yirmi güne,onbeþ güne ve düþe düþe bir haftaya kadar düþmüþ. Sýrasý gelen kardeþ gidip annesini alýyor eve getiriyor bir hafta doluncada kadýnýn eþyalarý daha akþamdan sokak kapýsýnýn yanýna konuyormuþ. Konuyormuþ ama kadýnýnda yapacaðý bir þeyi yokmuþ.
Kadýncaðýz artýk bir eþya gibi birkaç günde bir, bir evden diðer eve sebepsiz taþýnýr olmuþ. Hayatýný çocuklarýna adayan kadýn sonunda mükafat olarak deðersiz bir eþya gibi görülmeye baþlamýþ. Bir gün uzaktan bir akrabasý “Bak kardeþ bu böyle olmaz sen evlen,hiç olmazsa kocana hizmet eder onun hayýr duasýný alýrsýn” diye baþlamýþ kadýna söylenmeye. Kadýn bir karþý çýkmýþ iki çýkmýþ derken bakmýþ bu yaþadýðý hayat da hayat deðil olurmu diye evlenmeyi düþünmeye baþlamýþ. Çocuklara hiç bahsetmeden yine eþi ölmüþ bir emekli hacý dayý ile evlenmeye karar vermiþ.
Çocuklardan habersiz nikah masasýna oturmuþken,evlen diyen akraba kadýn imza atýlmasýna az bir zaman kala kadýnýn çocuklarýna telefon ederfek”Çabuk anneniz nikah masasýnda” diye haber vermiþ Dört çocukta gelmiþler ama iþ bitmiþ. Çocuklarýn yapacak bir þeyleri yokmuþ.
Kadýn dokuz sene kadar bu adamla yaþamýþ,adamda vefat edince yine ortada kalmýþ.
Çocuklarda kendilerine göre yapýlacak tek þeyin onu buraya yerleþtirmek olduðunu annelerine söylemiþler. Kadýnda buna dört elle sarýlmýþ,çünkü tekrar çocuklarýnýn evin dönerse gelinlerin dilinden neler çekeceðini çok iyi biliyormuþ. Son kocasýndan kalan evi buraya baðýþlýyarak son günlerini geçirmek üzere buraya gelmiþ,gelmiþte analýk iþte çocuklarýný özlüyor. Arada sýrada çocuklarýnýn kýzmalarýna aldýrmadan telefonla onlarý arayarak onlarý görmek istediðini söylesede çocuklar her seferinde bir bahane ile onu atlatmýya çalýþýyorlardý.
O bana ahretlik diyor bende ona can dostum diyordum.
Derken kadýn hastalandý. Çocuklarýna haber verildi ama maalesef çocuklarý kadýn vefat ettikten sonra gelebildiler.
Gece gündüz demeden kýrýk bir dikiþ makinesý ile çocuklarýný hayata baðlýyan bu kadýnýn ölümüne bile iþlerinin yoðun olmasýný bahane ederek çocuklarýnýn hepsi gelemedi. Kadýncaðýz ,çocuklarýmýn geliþini görürüm diye kapýya baka baka öldü.
Arkadaþýmýn defninden sonra yanýma gelen büyük oðluna “bak oðlum burada annenin eþyalarý var almak istersen al hatýra olur” dediðimde eþyalarý laf olsun diye karýþtýrýdý içinden çýkan kadýnýn resmini eline aldý uzun uzun baktý baktý ve hiçbir þey söylemeden resmi cebine koyup,”Hoþça kal teyze”deyip arkasýna bakmadan çýktý gitti.
Ben öylece yataðýmýn üzerine oturmuþ arkasýndan baka kalmýþtým.
Akþam yemeðinde masama gelen bir haným arkadaþ “Bak senin rahmetli oda arkadaþýnýn resmi deðilmi bu” dedi. Baktým Odadan çýkarken oðlunun elinde olan resimdi. Arkadaþýmýn yüzüne bakarak tam soracaktýmki; o “Bu resmi bahçede sokak kapýsýnýn yanýndaki çöp kovasýnda buldum” dedi.
Elimden çatal masaya düþtü,bende yemek yiyecek hal kalmamýþtý.
Oðlu ayýp olmasýn diye annesinin resmini yanýmda deðilde bahçedeki çöp kovasýna atýp çekip gitmiþti.
Yemek yemeden masadan kalktým,gözlerimden akan yaþlarýn görülmesine hiç aldýrmadan odama çýkmak için asansörlere doðru yürüdüm.


Mustafa Arif Razgartlý