Ýnanan insan akýlcýdýr; dinin çýkarlarýný en iyi þekilde gözetir ve kollar. Fitneye bulaþmadan, en güzel þekilde, sevgiyle, akýlla, bilimle, Kur’an’ý ve Ýslam’ý anlatýr.

Peygamberimiz (s.a.v.) bizim için en güzel örnektir; O hep akýlcý tavýr almýþtýr. Düþmanlýkla, kanla, þiddetle deðil, þefkat, merhamet ve akýlla Ýslam’ý anlatmýþtýr.

Mümin, çýkýlacak yol uzun da olsa, sabýr ve kararlýlýkla cihada, tebliðe devam eder. Amacý mallara, çocuklara, rahata kavuþmak deðil, yalnýzca Allah’ýn rýzasýna ulaþmaktýr.

Bencilce çýkarlarýný gözetmek münafýk özelliðidir. Kur’an’da, “Onlar ki: ‘Allah’ýn Resûlü yanýnda bulunanlara hiçbir infak (harcama)da bulunmayýn, sonunda daðýlýp gitsinler,’ derler. Oysa göklerin ve yerin hazineleri Allah’ýndýr. Ancak münafýklar kavramýyorlar.” (Münafikun Suresi 7) buyrulur. Münafýk kendi çýkarlarýyla çatýþtýðý için imkan saðlamadýðý ve destek olmadýðý gibi, baþkalarýný da müminlere yardýmcý olmaktan alýkoymaya çalýþýr. Müminlerin daðýlýp gitmesini ister.

Allah yolunda harcamada bulunmak ona müthiþ ýzdýrap verir. Harcamada bulunulduðunda ýzdýrabý daha da artar. Müminlerin küfre karþý faaliyet yapmalarýný asla istemez. Onlara baktýkça kendi sahtekarlýðýný, alçaklýðýný anlar. Kendisinden intikam alýnacaðý düþüncesi onu müthiþ korkutur. Oysa asýl intikam alacak olan Allah’týr. Ancak o kendisini -haþa- Allah’tan büyük görür, bunalýmlar yaþar.

Münafýk mücadeleden kaçmak için savaþmayý bilmediðini söyler, oysa yalnýzca çýkarlarýný gözetir. Örneðin karþýlýðýnda para verilse savaþa çýkacaktýr; bu tam bir münafýk karaktersizliðidir.

Peygamberimiz (sav) mücadeleye çaðýrdýðýnda, münafýklar "bu sýcakta biz çýkamayýz" derler. Kur’an’da, “Eðer yakýn bir yarar ve orta bir sefer olsaydý, onlar mutlaka seni izlerlerdi.” (Tevbe Suresi 42) buyrulur. Gerçekte çýkarlarýna uygun olmadýðý için mücadeleden kaçarlar. Bir kýsmý da "evimiz açýkta" diyerek, ailelerini bahane eder. Samimi insan, kendi ailesi ve çocuklarýný düþündüðü kadar, diðer çocuklarý da düþünmelidir.

Tarih boyunca tüm kutlu peygamber ve elçiler, onlarla birlikte hareket eden müminler, yaþamlarýný Allah yolunda hizmet, gayret ve mücadeleye adamýþlardýr. Peygamberimizle birlikte hicret eden müminler, ailelerini de býrakarak tehlikeleri göze almýþ ve sonsuz ahiret saadetini kazanmýþlardýr.

Bediüzzaman’a göre, bencillik ve kiþisel menfaat düþkünlüðü fýtrata aykýrýdýr. Ona göre, insan “gayrýn elemiyle müteellim” (baþkalarýnýn acýsýyla acý duyan) bir varlýktýr. “Müslümanlarýn himmet ve gayretlerini kiþisel menfaatleri elde etmeye odaklamalarý”, Bediüzzaman’ýn teþhis ettiði hastalýklardan biridir. Böyle bir davranýþ ve amaç hem içinde yaþanýlan topluma ve hem de insanlýða yapýlmýþ bir zulüm olur.

Ýnanan insanýn amacý; her þeyin üzerinde Allah’ýn rahmetidir, rýzasýný kazanmaktýr. Bazý insanlar yalnýzca okulun, iþin, paranýn, malýn, evlenmenin peþinde olur. Allah yolunda çaba içinde olan, kendini feda eden müminlerin zayýf akýllý olduðunu düþünüp kendisini uyanýk ve akýllý görür.

Dünya hayatý çok kýsadýr. Ýnsan imtihan mekâný olan dünyaya yalnýzca doðup, büyüyüp, çoðalýp, ölmek için gelmemiþtir. Ýnsan doðar, Allah’a kul olur, Allah’ýn hoþnutluðunu kazanma çabasýyla yaþar, Kur’an ahlakýný yaþamaya ve yaygýnlaþtýrmaya çalýþýr, Allah rýzasý için kendini feda eder.

Kur’an ne buyuruyorsa doðrudur, her þey haktýr, emirdir, farzdýr. Allah nefsimizi sonuna kadar sýnar. Yaþadýðýmýz her nefsani zorluðun ardýndan Allah kolaylýk vaat eder. Kiþisel hýrslarýmýz ve çýkarlarýmýzý bir yana koymalý, herþeyde Allah’ý düþünmeli, çýkarlarýmýzla çatýþsa da Ýslam’ýn yararýna olaný seçmeliyiz.