Biz küçük bir sahil þehrinde oturuyoruz. Ben henüz bebekken babam öðretmen olarak bu þehre gelmiþ, sonra da buraya yerleþmiþler.

Denize yakýn bir mahallede bahçe içinde bir evimiz var. Annem babam ve iki kardeþimle birlikte yaþýyoruz.

Dedem misafir geldiðinde bahçemize meyve aðaçlarý dikmiþ. Armut, elma, erik hatta bir de tesbih aðacýmýz var. O aðaçta kuru meyve gibi boncuklar büyür. Anneannem onlarý toplar, delerek ipe dizer ve tesbih yapar.

Baharda bütün meyveler çiçeklenir, sonra Allah o çiçekleri sulu, tatlý meyvelere dönüþtürür ve biz onlarý afiyetle yeriz. Tabi Allah’a þükretmeyi unutmayýz.

Armut aðacýmýz bu yýl çok az meyve verdi. Çok küçük bir aðaç ve üzerindeki armutlarý sokaktan geçen çocuklar koparmýþlar. Kala kala bir tane armut kalmýþ.

Annem bunu görünce kardeþlerime ve bana tembih etti. "Sakýn o kalan armutu koparmayýn. Ýyice olgunlaþtýðýnda ben üçünüze bölüþtüreceðim, hepiniz tadacaksýnýz" dedi.

O gece yattýðýmýzda küçük kardeþim, "caným nasýl o armutu yemek istiyor biliyor musun, koparsam mý?" deyince ona annemin sözlerini hatýrlattým. Birkaç gün daha beklememizi söyledim.

Sabah okula gitmek için hazýrlandýk. Ben ve kýz kardeþim yakýnýmýzdaki ayný okula gidiyorduk. Babam da okulun müdürü olduðu için onunla birlikte evden çýkýyor, hep birlikte konuþa konuþa okulun yolunu tutuyorduk.

Ayakkabýlarýmýzý giymek için kapýnýn önüne çýktýk. Annem ve küçük kardeþim de bizi yolcu etmek için bahçedeydiler. Birden annemin ufak bir çýðlýk attýðýný duyduk. Annem hem gülüyor, hem de armut aðacýný iþaret ediyordu. Ne görelim, aðacýn altýnda küçük bahçe taburesi, dalýnda da ýsýrýla ýsýrýla yenmiþ ve sadece çöpü kalmýþ bir armut.

Ben hemen dönüp küçük kardeþime baktým. Belli ki bunu yapan oydu. Kardeþim mahcup mahcup anneme bakýp þöyle söyledi:

"Ama anne sen koparmayýn demiþtin, koparmadým ki!"

Dipnot: Bu hikayedeki kiþiler hayal ürünü deðil gerçeðin ta kendisidir:))

Risale Çocuk.com