Yokluğun cehennem dili sevgili,
yakıp kavurdu beni bu sessizlik.

Kalemimin mürekkebi dolaşır damarlarımda,
sonra sen olur akar.
Yine seni anlatır kelimeler..

Sorsan bana, seni anlatan şiirde ağlanır sevgili !

Şimdi içimde bir sahil şehri,
kıyılarına aşk vurmuş.

O şimdi çok uzakta diyorlar.
Hayır diyorum,
o tam burda.
Göğüs kafesimin arkasında deli gibi çarpıyor.
Biliyorum gösteremem ama, onu hissediyorum.
Yüreğimin en derininde
bir yerlerde beni bekliyor.

Sonsuzluk dediğinse sadece birkaç harf şimdilerde.

İçimde ağlayan bir çocuk...
Siyah şehrin dumanında kendini kaybetmiş gibi çaresiz.

Kalbim her zaman idmanlı ama,
bu aşk acısı cehennem işi sevgili.

Yoruldum.
Olduğum yerde beklemekten,
sana hep geç kalmaktan çok yoruldum.

Sensizliğe alışmak ölümden kaçmak kadar anlamsızdı aslında.
Gittiğim her yerde,
gözümü kapattığım her cadde de gelip elimden tutuyor hayalin.

İçtiğim kahveye telve oluyorsun,
sanki her yudumlayışımda seni içiyorum.

Hüzün olup değiyorsun sonra tenime
ve sevgilim;
işte o zaman, hayatın nabzı bizim için atıyor.

Belina ÖZBEK