duvar dibinde çömelmiş bir pazartesi
bugün günlerden papatya
aklıma gelişlerin gibi sarı
koynuma girişlerin gibi beyaz

uzanıp bir sevmiyor koparıyorum usulca
ağlamak dize geliyor duvar dibinde

sanma ki o bildiğin oyunun içindeyiz
seviyor...
sevmiyor...
sanma ki o beyazlar birer birer kopacaklar
sözüm ona bir sonuca ulaşmak için
seviyordu
artık sevmiyor

ağzımdan sızan dudakların
nemli ellerin
önemli ellerin
dönemindeydim
ama bugün günlerden papatya
duvar dibinde çömelmiş bir pazartesi
sessizliğin ilk iş günü

istanbul tüm sokakları caddeleri köşe başları ve kavşaklarıyla
o kavga ettiğim o davalara düştüğüm yavşaklarıyla
üstüme üstüme geliyor ya kalabalıktım bilirsin
takmazdım yalnızlık çiçeklerini yakama
ama günlerden papatya
ve sensen bu saatlerde
gözlerimde şehlalığa oturmuş kadın
bir sana bir yokluğuna bakıyorum demektir