Buğu bardakla çayın bestesidir; ama kulağa değil göze ve gönle hitap eden beste. O bestenin nağmeleri demliğin sinesinden bardağa süzülür, bardaktan iklimimize yayılır. Biz o besteyi dinlemez seyrederiz. Verdiği hazzı da gönlümüzde hissederiz, içimiz aydınlanır sükunete ereriz.


Suyun en güzel hâline çay denildiğini söylememe hacet var mı bilmiyorum;ama o güzelliğin üstünde halkalanan buğudan söz etmemek olmaz. Çay dolu bardağın gözlere çektiği ziyafetin tütsüsüdür buğu. Onun yaydığı ıtır huzur ve sükunun yükselen nağmesidir ki o nağmeyi herkes duyamaz. O buğunun usaresi haz ve nazın karışımıdır.


Billur bakışlı periler gümüş tepside arzı endam ederken yada nice elif boyluları düşürür. Cümlesi gözlere bir buğu gösterisi sunar. O gösterinin izi yıllarca akıllardan çıkmaz. Çayın nağmesi katre katre süzülürken perilerin hoş kokulu nefesi de buğu buğu dağılır, sineler nice hazlar yaşatır. Her çay müptelası, Mecnun’un Leyla’ya duyduğu özlemi duyar çaya. Demlik ve semaver şahitlik eder bu sevdaya. Çaydanlık ise bilir kişidir ve cümle bildiğini demlikle paylaşır öyle rahatlar.


Harfler, buğu senfonisini olduğu gibi
yansıtamadığından bizzat şahitlik etmeyen o güzelliği yaşayamaz. Bu güzelliği yaşamak için öyle pahalı , lüks alet edevat ve mekana gerek yoktur. Bu senfoni kerpiç bir hanede icra edilebilir. Senfoninin buğulu nağmesi sükuna davetiyedir. O nağmenin ıtırı huzur nağmesi tevazudur.


Huzur ve tevazu mutluluk iklimine açılan kapının altın koludur. O kolu çeviren tarifsiz duyguların eşiğine adım atar. Aldığı her yudum buğu senfonisini daha bir güzelleştirir. Cam ve suyun endamı buğuyla bütünleşince buselik bir beste olur manzara. O besteyi okuyan dudaklar ebedi hazzın hayaliyle tutuşur. Buğu senfonisi hayal ülkesinin gümüş sahillerini süsler.
Ankara, 03.12.2012 İ.K