Dön desen döner miyim bilmiyorum.
Çok uzak kentlerden kendime ancak geldim.
Küçük aşkımdan büyük sıyrıklarla ayrıldım.

Senden sonra daha çok sevdim kara kışı.
Eğer biraz olsun ısıtabilseydim ellerimi,
inan yüreğimin çektiği acı umrumda bile olmazdı.
İnan sevmezdim seni bir daha.

Böylesine ..

Çaresizce ..

Biraz yorgundum aslında.
Biraz dediğime bakma sen,
bende biraz kelimesinin karşılığı çok'la eş değerdir.
Çok yorgunum aslında,
göğüs kafesim kalbimi taşıyamayacak kadar kırık.
Döktüler beni etrafa.

Artık birleşemeyecek kadar paramparçayım.

Şimdi dilimde bir nağme olsa sözlerin,
kendi dediğimi duyamayacak kadar da sağırım.

Gitmek istiyorum bu şehirden, bir çaresini bulup gitmek istiyorum.
Sonra elimde bir gazete, sessizce oturuyorum bir banka.
Gelene geçene şöyle bir bakıyorum,
içimden geçirdiğim onlarca küfürden yalnızca bir tanesini
fısıldırıyorum kulağıma.

Ulan diyorum sonra,
şu ezan şahidim olsun ki çok sevmiştim.
Ardından saçlarıma bir iki damla yağmur damlası düşüyor,
her düşüştü gurur yapıyor damla,
Kendi gurursuzluğuna ağlıyor sonra.
Ağladıkça daha çok düşüyor,
düştükçe daha çok ağlıyor.

Damla çaresiz.
Damla yerde.

Onun o halini görünce üzülüyorum.
Kendime ayırdığım intiharlar geliyor sonra aklıma.
Paylaşmak istiyorum.
Onu yerden kaldırıp avuçlarımın içiyle sımsıkı kavrıyorum,
al bu intihar da senin olsun.
Madem ağlıyoruz, madem öyle.
Sen bundan sonra daha sert düş,
bende senin damlanı gözüme yama yapayım.

Çaresiz kabul ediyor,
omzuma büyük bir yük bırakarak..

Öyle bir ağlamayalım ki ve o öyle sert düşmeli gözümden
artık ne ondan bir iz olsun ne benden bir ağlamak.

Gözlerimden akıp gidiyor sonra damla.
Şimdi diyeceksin ki sen canisin.
Damlayı öldürdün kendin yaşıyorsun.
Sen nerden bileceksin ki benim gözyaşımın en kıyak intiharım olduğunu.

Ben ağladığım zaman acımam ki kimseye,
acımam hayatıma.
Ben ağladığım zaman düşünmem ki ...

Belina ÖZBEK