Bende kanayan bir şeyler arıyorsun belli.
Çünkü bilirsin, yaralarımı sarmam ben.
Eğer varsa bir kabuk, yine gelip sana dokundururum.
İzi senden olsun diye.

Yaralarım.
Kanayan yaralarım vardı benim.
Ama açıp kimseye göstermedim.
Canım yanıyordu;
kimseye üflettirmedim.
Çünkü istediğim sadece senin nefesindi.

Bahaneler üretiyordum kendime.
Senin gittiğine dair.
Senin gidip bir daha dönmeyeceğine dair.
Senin başka bir kadını sevdiğine dair.

Sebepler buluyordum kendime.
Beni neden sevemediğini bulmaya çalışıyordum.
Ellerimi tutarken neden kalbinin atmadığını,
neden bana yalan söylediğini bulmaya çalışıyordum.

Oysa benim tüm organlarım senindi,
en çokta kalbim.

En çok kalbim severdi çünkü seni.
Adını severdi,
Kokunu severdi.
Attığın adımdan, söylediğin söze kadar senin olmak isterdi.

Üzülme.
Yokluğunda değişen çok bir şey yok.
Seni hala seviyorum.
Hala unutmam için dualar ediyorum.
Günleri, sonra ayları kovalıyorum,
ama sen gelmiyorsun.
Gelsende avutmuyorsun,
avutsanda bu acıyı dindirmiyorsun artık.

Şimdi benden kilometrelerce uzaksın.
Sorsan canındım ben senin.
Üzdüğünde için titrerdi, kıyamazdın bana.
Hatırlıyorsun demi?
Çok mu eskide kaldı o günler?
Çok mu insan girdi araya ?

Yeni hayatlar, yeni yaşanmışlıklar..
En önemlisi de yeni başlangıçlar..
Alıp götürdü mü seni benden ?

Evet benden kilometrelerce uzaktasın artık.
Şimdi gelmiş bana öyle bakıyorsun ya ? ...

Bakma.

Çünkü bu uzaklıkta şehir farkı değil, kalp farkı var.

Belina ÖZBEK