Bir zamanlar adaletten bahseden insanlar vardı.
Büyük adımlarla gidip, küçük adımlarla gelen insanlar.

Onlar adaleti sevdiğini söylerdi.

Yoluma taş koyan insanlar vardı,
Yumuşak görünüşleri, sert kalpleri.

Onlar beni sevdiğini söylerdi.

Gece olunca ağlayan insanlar,
kalıplaşmış şehir hayatından sıkılanlar..

Elleri yalnızlıktan kurumuş insanlar !

Elleri kurumuş insanlar tanıyordum.
Ellerim sıcaktı o zamanlar
ama hiç birininkini tutmadım.

Gündüzleri doyasıya gülerdi onlar.
Ben ağlarken gülerlerdi.
onlar ağlarken ben de güldüm.

Uçurumdan düşüşünü izlediğim insanlar vardı.
Her saniyenin sonunda elleri bedenlerini ölüme sürüklüyordu.
Ellerini ezdim.
Kollarındaki morlukların sebebi bendim.
Ruhlarını sevmiyordum onların.

Çünkü bende çok kere uçurumdan düştüm.
Ve izlenme rekorları kıran düşüşlerim vardı benim !

Düşlerim vardı benim.
Yıktılar.
Ben daha sonunu bile görmemiştim oysa.
Söylemek istediklerim vardı,
anlatmam gereken gerçekler.
Beni bana bırakmadılar.

Şimdi gömülmem için açılan topraklar var benim.
Hayal etmem için önüme sürülen yalanlar.

Gittikçe eksiliyorum.
Ve bu hiç hoşuma gitmiyor.
Tamamlanmam için sana ihtiyacım var.

Dön demiyorum.

Sadece benim bu hayatta ayakta kalabilmem için;
bana şans dile aşkım.

Belina ÖZBEK