Gri bir kentti.
Baþýndan ucuna kadar her taraf duman rengiydi.
Sokaðýn iç tarafýna doðru bir adým attým.
Toz nefes almamý zorlaþtýrýyordu.
Sadece nefes almak deðil, burda her þey zordu.
Düþünmek, oturmak, insanlarla konuþmak..

Yürürken insanlarýn bana bakmasýndan nefret ediyorum.
Yalnýzlýktan bahsetmekten ve lunaparklardan.
Sen hiç yalnýz baþýna lunaparka gittin mi ?
Bu imkansýz..
Hiç kimse bu kadar yalnýz ve aciz olamaz.
Ben gittim.
Çocuklar vardý, anne ve babalarýyla..
Sevgililer, arkadaþ gruplarý..
Herkes bana bakýyordu, ben de kendime.
Kendi çaresizliðime.
Sonra toparlandým.
Ýnsanlar hala bana bakýyolardý.
Telefonum çalmýþ gibi yaptým ve kulaðýma götürdüm.
Arayan sevgilimdi.
Onu parkýn dýþýnda beklememi ve az sonra geleceðini söyledi.
Tamam diyip kapattým telefonu.
Hýzlýca ordan uzaklaþýp,bir banka oturdum.
Gelecek miydi sahi ?

gerizekalý.

Kimden bahsediyosun sen ?
Öyle biri yok, olmadý ve olmayacak.
O sadece senin insanlardan kaçman için yaptýðýn bir oyundu.
Küççükken de oyun oynamaktan çok hoþlanýrdýn zaten, unuttun mu ?

Unutma.

Hiç bir þeyi unutmuyorsun ki aptal beynim !
Onu unutmadan baþka þeyleri unutmak yasak sana.
Mesela bir þeyi kaybetmek yok artýk.
Önce onu kaybedeceksin.
Yenilmesine fýrsat ble vermeden yenileceksin.
Bir kalp güreþinde, bir rus ruletinde.
Sonra bir dal sigara yakýp, kaybettiðinin arkasýnda þunlarý söyleceksin.

''Bugün yine kaybettim sevgilim, ama önümde deðil baþým.
Ne olmasýný istediðim kiþiydin
ne de dönüþtürmeye uðraþmaya deðer bir kiþi.

Sen hep kazanmak isterdin ya,
eðer aramýzdaki bir savaþsa;
Savaþý kazandýn.
Ama beni

...

Kaybettin.''

Belina ÖZBEK