Gri bir kentti.
Başından ucuna kadar her taraf duman rengiydi.
Sokağın iç tarafına doğru bir adım attım.
Toz nefes almamı zorlaştırıyordu.
Sadece nefes almak değil, burda her şey zordu.
Düşünmek, oturmak, insanlarla konuşmak..

Yürürken insanların bana bakmasından nefret ediyorum.
Yalnızlıktan bahsetmekten ve lunaparklardan.
Sen hiç yalnız başına lunaparka gittin mi ?
Bu imkansız..
Hiç kimse bu kadar yalnız ve aciz olamaz.
Ben gittim.
Çocuklar vardı, anne ve babalarıyla..
Sevgililer, arkadaş grupları..
Herkes bana bakıyordu, ben de kendime.
Kendi çaresizliğime.
Sonra toparlandım.
İnsanlar hala bana bakıyolardı.
Telefonum çalmış gibi yaptım ve kulağıma götürdüm.
Arayan sevgilimdi.
Onu parkın dışında beklememi ve az sonra geleceğini söyledi.
Tamam diyip kapattım telefonu.
Hızlıca ordan uzaklaşıp,bir banka oturdum.
Gelecek miydi sahi ?

gerizekalı.

Kimden bahsediyosun sen ?
Öyle biri yok, olmadı ve olmayacak.
O sadece senin insanlardan kaçman için yaptığın bir oyundu.
Küççükken de oyun oynamaktan çok hoşlanırdın zaten, unuttun mu ?

Unutma.

Hiç bir şeyi unutmuyorsun ki aptal beynim !
Onu unutmadan başka şeyleri unutmak yasak sana.
Mesela bir şeyi kaybetmek yok artık.
Önce onu kaybedeceksin.
Yenilmesine fırsat ble vermeden yenileceksin.
Bir kalp güreşinde, bir rus ruletinde.
Sonra bir dal sigara yakıp, kaybettiğinin arkasında şunları söyleceksin.

''Bugün yine kaybettim sevgilim, ama önümde değil başım.
Ne olmasını istediğim kişiydin
ne de dönüştürmeye uğraşmaya değer bir kişi.

Sen hep kazanmak isterdin ya,
eğer aramızdaki bir savaşsa;
Savaşı kazandın.
Ama beni

...

Kaybettin.''

Belina ÖZBEK