Annem...
Babamı yâd ediyordu
Ne kadar mahzun olduğunu söylüyordu
Kimseye zararı dokunmayan bir kuldu diyordu
Kendi halinde, sessiz köşesinde, etrafa bakan bir garibandı
Gelen gidenin hatırını sorandı, bir selam verene elini avucunu açandı
Ne pişirirsem yer, pişmesem canın sağ olsun der, gözlerime muhabbetle nazar ederdi
Bana hiç kızmazdı, ne söylesem yapardı, çok sabırlıydı, Allah'ın tevekkel kuluydu diye ekliyordu
Annem bu itirafı can babam rahmetlik olduktan sonra ve epey bir aradan sonra ifade ediyordu
Babama ne kadar eziyet ve zülüm ettiğini demek ki hatırlamak istemiyordu, kendini avutuyordu
Şimdi her ikisi de rahmetlik oldu, fakat babamın hakkı her bakımdan annemin üzerinde asılı kaldı...

Mustafa CİLASUN