Artık...
Mecali tükenmiş
Hissiyatı zedelenmiş haldeydi
Hiç hak etmediği yere şiddetin içindeydi
İşittiği hakaretler çabası olarak ruhunu incitiyordu
Neden, niçin bunca eziyet ve zülüm diye sual etmeden olmuyordu
Kader desem, sabrın halinde inim inim inlesem, bu zalime bahtım desem durmuyordu
Ne zaman eve gelse, bir bahane bulup kırıp geçiriyordu, söylenmek hiç kar etmiyordu
Şikayet etmek hıncını ve hırsını artırıyor, öldürmeyi göze alacak kadar kendinden geçiyordu
Ne umutlar, ne hülyalarla evlenmeyi istemiştim, bulunduğum halden kurtulmayı saadetim olarak bilecektim
Artık ne çare bin hüzün içindeydim, çocuklarım için candan geçtim, bir köle gibi yaşamayı çare bilecektim
Ümitlerimi gün yüzüne hasret derinliklere gömdüm, ebet için çileyi ve cefayı bağrımda büyüttüm...

Mustafa CİLASUN