Ben…
Onu pek
Bilmiyordum
Sadece bilenleri
Gıptayla seyrediyordum
Ben sessizliğin ve yalnızlığın
Sokaklarında yutkunuyordum
İstiyordum, arzu ediyordum,
Hissiyatıma güveniyordum ama bilmiyordum

İnsan
Öncelikle sevmeli
Onun eşsiz güzelliğinden nasiplenmeli
Edebi, nezaketi, zarafeti,
Kalbi hassasiyet ve şevkle nefeslenmeli
Onsuz her şey, anlamından uzak
Göreceli muhabbet gizli bir tuzak bilinmeli

Her insan
Kaderim buymuş
An sır ve hikmetinde
Saklıymış diye serilmemeli
Aklın, ilmin, idrakin, iradenin
Azmiyle hak ve hakikat için ümitlenmeli
Nerede, hangi şartlarda yaşıyorsa yaşasın
Kime kul olduğunu el hak bilmeli

İnsan
En yakın olanı bilmezse
O’nun şefkat ve merhametini
Kalbinde hissetmezse
İrfan ve erdem bakımından
Halinin fakirliğini dert edinmezse
Nefsi için her zaman amade olan sefilse
Bilmem kime kul olur, basiretsizse

Kul, nimeti
Ve nasibi bilmeli
Her ümidini şevk ve muhabbetle
Sahibe söylemeli
Haşyet ve edebi kalbinin
En müstesna halinde
Muhafaza ederek eğilmeli
Gözyaşını hiç esirgemeden sessizce indirip
Boyun bükerek secdede dirilmeli


Mustafa CİLASUN