Neden acı içinde çırpınır durursun
Anlamadan, araştırmadan uzaksın
Niye miskinlik için vehme kanarsın
Kalbinde var olan gücü bulamazsın

Belli hevese kapıldın ona imrendin
Ne hikmetse, hiç tanımadan sevdin
Ve böyle olmasını istedin, ısrar ettin
Sonra onu tanıdıkça ah etmeyi seçtin

Ne yıllar ve ne de umulan zamanlar
İçinde ukde bıraktı silinmeyen anlar
Umut beslediğin, hasretindi hülyalar
Yüreğine dert onsuz geçen zamanlar

Bilmem niye kendini şartlandırırsın
Bir zan üzerine gelecek hesaplarsın
Ona ne kadar yakınsın ve tanır mısın
Her an, hüzün akşamlarında ağlarsın

Sen kendi dünyan içinde yaşayansın
Bir başkasınınkine ne kadar yakınsın
Her iki dünya için mi vefaya hazırsın
Sabır ve çileyi bilmem kime bırakırsın

Refikam aklıma geldi, ne naif nefesti
Sabır ve gözyaşı içinde ne çok sessizdi
Gözlerimin içine bakar fakat üzmezdi
Annemi hiçbir zaman şikâyet etmezdi

Annesi çileyi görünce götürmek istedi
Refikam gelinliğim kefenimdir demişti
Yıllardır sabretti, sevdasından geçmedi
Altı çocuğun anası, baş tacına yükseldi

Hevam, hevesim demedi gönlünü verdi
Bizleri bizden çok düşünen münevverdi
Kendi halinde ayalin derdinde ki nefesti
Benliğinde geçti, feda olmayı bilen kalpti

Şayet benimde önceliklerim var diyorsan
En yakınları da avucunun içine alıyorsan
Ben bilirim ve ben dinleneceğim diyorsan
Ruhsuz ve kalpsiz olan, izdivaç diliyorsun

Mustafa Cilasun