Kýrlangýçlar son turlarýný atýyorlar telaþla.Leylekler geç gelmenin hüznünden olacak toplanmanýn zorluðunu yaþýyor, dönüp duruyorlar tepemizde.Mevsim dönence, biz onu takip edercesine, geriden bakýp kalýyoruz, ertelediðimiz þeylerin utancýný kapatan,yapabildiðimiz þeylerin býraktýðý kýrýntýlarla.Bu arada “Dünya” dediðimiz barýnak ise,bize alametlerini gösteriyor ve bizim ona layýk gördüklerimizle kararsýz.Dünyanýn bir yerinde mesela Gazze’de çocuklar ölüme terkediliyor umarsýzca,kadýnlar göz göre göre satýlýyor,tecavüz ediliyor hayasýzca.Kuzey kutbunu tüm uyarýlara raðmen iþgal etmeye çalýþan petrolcüler, gözleri dönmüþ, kalan çocuklarýn geleceðini karartmak için uðraþýyor.Biz etrafýmýzý anlamak için ya da anlayamadýðýmýz þeylere mantýklý gerekçeler yaratmaya zaman harcarken; aslýnda, çoðu, insanüstü kötülüðe gözümüzü kapatarak ilerlediðimizi düþünüyorum.Ayný bilmediðimiz karanlýk bir odadan geçerken, gözümüzü kapatýp yol almak suretiyle, karþýlaþacaðýmýz þeyi görmemenin, dolayýsýyla korkulacak bir þey de olmadýðýný hissetmek gibi.Ya gerçekten korkulacak, hem de dehþete düþülecek bir þey var ise.Adamýn birinin papaðaný varmýþ.Bu papaðan her gün “bugün kýyamet kopacak” diye baðýrýyormuþ.Adam bir gün dayanamamýþ ve papaðaný kafasýndan vurup öldürmüþ.En azýndan papaðan için kehanet gerçek olmuþ.Bizde, kimse baðýrmayýnca, kýyamet kimsenin baþýna gelmiyor rehavetini mi yaþýyoruz insanlýk olarak acaba.
1942 yýlýnda, yazar Stefan Zweig, Hitler’in kurmak istediði düzenin kalýcý olacaðý endiþesini duyduðundan, öyle bir dünyada yaþamaktansa eþi ile beraber intihar etmiþtir.Yýl 2014, dün oynadýðý filmlerle, insanlarý hayata baðlamak için en iyi yolu bulan insan, Robin Williams, evinde ölü bulundu. Ýntihar etmiþ olabileceði söylendi.Tek düþünebildiðim bu saçmalýklara dayanamayýnca yapýlacak tek þeyin kaldýðýný mý düþünüyorlar herþeye raðmen.Bundan emin olamayýz ama bir þeyden eminim onu da en güzel anlatanlardan biri de Gabriel Garcia Marquez’di.
“Eðer Tanrý bana birazcýk can verse, basit giyinir, yüzümü güneþe çevirir,
sadece vücudumu deðil, ruhumu da tüm çýplaklýðýyla açardým.
Tanrým, eðer bir kalbim olsaydý nefretimi buzun üzerine kazýr ve
güneþin,göstermesini,beklerdim.
Gökyüzündeki aya, yýldýzlar boyunca Van Gogh resimleri çizer, Benedetti
þiirleri okur ve serenatlar söylerdim.
Gözyaþlarýmla gülleri sular, vücuduma batan dikenlerinin acýsýný
hissederek dudak kýrmýzýsý taç yapraklarýndan öpmek isterdim. Ve aþk içinde yaþardým.
Erkeklere, yaþlandýklarý zaman aþký býrakmalarýnýn ne
kadar yanlýþ olduðunu anlatýrdým. Çünkü insan aþký býrakýnca yaþlanr.
Çocuklara kanat verirdim. Ama uçmayý kendi baþlarýna öðrenmelerine olanak
saðlardým.
Yaþlýlara ise ölümün yaþlanma ile deðil unutma ile geldiðini
öðretirdim.