O hep bana can dostum der. Ben de kızınca ona çıksın canın derim. O bana şımarır. Ben de ona küçük bir tebessümle gülümserim. Beni bana anlat dediğinde. Hep beni sanat yönümle eleştirir. Bilmez misin ey şemsiye, keramet gökyüzünde. Sana bazen serzenişlerim bazen hüzünlerim bazen de sevinçlerim olur. Ama o hep şemsiyesini koluna takıp yanımda olur.

Bazen dostsuz kaldığımızı ifade ediyoruz. Görüşmesek bile dolaylı da olsa, aştığın şemsiye gölgem oluyor. Siyah beyaz bir puantiye yağmurla getirdiği küçük şemsiye. Sen gülümsemeye devam et. Gülümsemeye de devam ediyorum. Biliyorum ki sen bir bardak su içinde berrak, duru, küçük, yaramaz bir şemsiyesin. Aman aman dikkat can dost! Rüzgâra kapılma sakın, ters dönmesin şemsiyen elinde kalır sonra sapı.

İkinci el şemsiyeler bize uymaz. Rüzgârda kırdığın şemsiyelere de yer yok. Sanma ki sadece yağmurda açılır. Güneş tepeme geçmesin diye gölge ettiğin zamanlarda çok. İşte can dost dedin mi, can dost! Öyle can dostlar var ki, cana can katar. Yeri gelir kıskanılır yeri gelir kızılır. Bu can dostlar arasında isimler saymak gerekirse öyle sınırlıdırlar ki. Bir elin parmaklarını geçmezler. Bir elin avuç içi ayası kadar koruyucu bir şemsiye.

Can dostum hayatına can katan bir oyunu oynar. Sergiler selam verir ve bitirir. Oyunun adı can sıkıntısı.

Bir gün can dost bir şeye kızdığında sorar:
Sen sıkıldın mı, ne yaparsın?
Sıkıldım mı oyunu bitiririm.
Der can dost can dostuna.

Hakikaten can dostum inişleri ve çıkışlarıyla beni öyle şaşırtır ki. Bazen yüzüne baktığımda onu tanıyamadığımın farkına varırım. Sanki beni itiyormuş gibi gelir. Oysa benim yerim onda dondurmanın soğuk tadında gibidir. Külahını ısırdığım dondurma kabının çıtırtısı sözlerimin vurgusunda gizlidir.

Onu iyi tanıyorum. Can dostumun iç sesi şöyle diyor: Gün gelip bana değer vermez olduğunda senin yanında yer alıp kendime karşı çıkacağım…

Yağmurlu ya da sıcak bir hava fark etmiyor onun için. O renkli şemsiyeleri seviyor. Gün ışığına baktığında bir güvercinin güneşlenişinde. Yüzüne aldığı tebessümde bana gel deyişinde. Ya da bir martının tepemizde uçuşunu sesindeki ahenginde yakalayışı beni öyle şaşırtır ki. Ve yaşadığı gecenin sonu sabaha uyanışları. Akşamki insanı götürüp yerine yaşama neşeyle bakan bir kadının gelişiyle olur. Bir bakmışsın çocuk bir bakmışsın olgun bir bakmışsın kadın. Yağmurda yürürken açtığı renkli şemsiyenin altında yürürken endamında bir İstanbul hanımefendisi. Ani bir çıkışla şemsiyesini kapatan yaramaz bir çocuk.

Baktığında ikisi arasında duygularının hüzün mü sevinç mi olduğunu anlayamadığım can dostum. Uykumdan uyandırdığında şaşkınlığım. Rüyada olduğumu zannetmem. Onun gülüşündeki gülüşüne gülüş katmam. İki can dostun hüzünlerini unutmasına sebeptir. Yargılar hiç umrunda değildir can dostumun. O anı yaşar. Önce kapalıyken herkese uyum sağlamaya çalışırdı. Şimdi artık kendiyle yeniden tanıştı ve kendiyle barışmayı başardı. Kapalı kapılarını açtı ve kendini dostlarının sevecen kollarına bıraktı.

Tokyolarını giymiş can dostum. Kumsalda şemsiyesi, şezlongu, havlusu, kıyısı. Can dostu yüzüyor. Elinde denizden çıkmış üzerine geliyor ve silkiyor. Can dost şemsiyesini denize doğru tutuyor. Nasıl bir şemsiyedir? Sihir midir keramet mi? Gök kubbenin altında herkesin hayalindeki can dostu duşa giriyor. Yıkanıyor, arınıyor. Geriye savurduğu saçlarından bir tutam yosun kokusu kalıyor. Hadi be şemsiye! Şimdi git işine.