Adam gibi adam kime denir? Babam…
Anlatıyorum her derdimi anılarımda kalmış hayaline şimdi.
Hayat derslerini ne güzel anlatırdın, yaşadıklarından.
Oysa şimdi kalabalığım da; ne var etrafımda sizi kaybettikten sonra.
Pişman olma derdin, hayat acımasız. Ölünce anlarsın diye.
Haklı çıktın, yine sen toprağından seslendin dün yine.
Bıraktığım gibi değilsin dedin! Haklısın değilim.
Annenin yokluğunu arıyorum diyordun. Bense gülüyordum.
Anlayamıyordum. O öldü sen onu üzdün diyordum.
Oysa annem senden önce neler söylemişti ikimize.
Sen hayatta iken anlamıyordum.
Şimdi beni de benimkiler anlamıyor.
Sanki sen dikkat et der gibisin, elin şu an bile omzumda baba.
Yaş kaç olursa olsun evlat hep küçüktür anne ve babanın gözünde.
Seslenmek geçmişten geleceğe baba, seninle dertleşmelerimi arıyorum.
Hep derdin ki: Evlat, baba hayatta olduğu sürece hep çocuktur.
Anne ölünce yetim, baba ölünce öksüz kalır.
En kötüsü hayatta olup da ayrı kalmak derdin.
Bir de her ikisini kaybedince büyüyeceksin derdin.
Gülerdim, sessizce sen gülümserdin.
Evet, kaybedince büyüyor insan ama en acı biçimde.
Yıllar geri çevrilmiyor. Sevdiklerin yuvadan uçuyor.
Onlar da yuvalarında aynı hataları yapıyor.
Desene baba bu hayat oyunu, gördün mü bak! Zaman değişmiş.
Ben yanındaydım, onlar yok.
Ardımda sadece anılarımda bıraktığım yaşamım kalmış.
Şimdi diğer hayata baktığımda o da bir baba.
Sahip çıksaydı böyle olmazdı değişini hatırlıyorum, geç de olsa baba.
Burada da haklıydın. Adam gibi adamsın baba.