Unuttum sayesinde, kayıp bir gülüşün kayboluşunu. İçinden tut şimdi dileklerini, ardından baka kalır yaralı seslenişin. Arınır ruhum gidişinle bil ki, kaybedersin aynasını gizemlerinin. Aşkını arıyor eski zaman dönüşümün de, gözlerimde hala hayalin. Ellerime düğümlenen yaşamadığım bir mevsimdi saçların. İçtiğim kahvemin düşlerindedir. Bir damla öykü yaşama isteğim. İşte, ayrılığın adı sevgi: İmdat dediğinde yetişir dost dediği. Unuttun mu? Gül dediğinde bıraktığın mevsimi. İçim o kadar acımıyor şimdi. Geçen yıllar bile zamana dur diyebildi.

Önemli değil ki senin gidişlerin. Yıllar alıştı ben alışamam dediğin günlerin sadece vefalı. Gecelerin emir taşıyan resimleri, gülümseyen bir kadının penceresinde görünür. Adını koyamadığım yalnızlığım çağırır beni yanına şimdi. Yalnız bir kadın, içinde istekler çelişiyor, gözlerinin ışıltısı değişiyordu. Bu muydu kaderi? Resimler miydi gizemli?

Sokak lambasının ışığında tanıştı sonsuzlukla bakışları. Dalıp gitti adamın sesine şimdi. Ne olacaktı? O gitti! Koyamadı yerine hiç bekleyemediği sevgiyi. Biraz daha ışık istedi, son vedasının ayrılmaz ikileminde bir kıvılcım ateşlendi. Okumuyorum gidişinde yalnızlığı bak bu sefer. Bıraktığın yerde bırakıyorum seni. Başlayan ayrılığın yağmuru sildi bendeki seni, bir mesaj sende ayrılığın gölgesi. Zamana vermiştim seni şimdi, bir hiç gibi.

Sonsuzluğa bıraktığım olamayan doğruluğun söylenmeyen bilgisi, izliyor olacak sessizliği. Bozulan bir antlaşmaydı. İbaresi, şiir kelimeli cümleler de gizli. Kaçamak dövüşüyor dünya, dönüyor ekseni kendisi. Biraz soğuk değil dondurucu soğuktu elleri.

Gelecek dönem ki, belirir mutluluk kahkahalarına saklanan hüznün davetiyesi. Biliyorduk; her ayrılış bir oyun gibi. Bir sigara versene be arkadaş! .. Gelecek zamanda ayrılık kiminle dövüşecek belli gibi. Bunun yanıtı bitmeyen vedalarda mı gizli? Kelimeler çalıyorum anlatıyorum içimdeki kayıp düşlerimi. Ruhunu aldığın her anda öldürüyorsun birini. Unuttun galiba. Ölüler nasıl anlasın ki seni?