Yansımalar, yalnızlığa dairdir.
Aynalar hep duvarda var aslında,
Baktığımızda, yüz yabancı değil.
Ardındaki sır da, bir dolu insan.
Alkış tutsa da, içinde insan, hep yalnızlığıyla baş başa kalan.
Şarkılar seni söylese de.
Diyor ki: “Gözlerin doğuyor gecelerime.”
Hadi! Anlat bakalım yalnız mısın?
Değilsin işte!
Gözlerin hayalimin için de.

Eski bir anıdan kalan, yıkılmış taş bir duvar var şimdi. Yaşadığı tüm zorluklara rağmen, hala ayakta. Neler görmüştü neler. Sen, büyürken üstünde yürüdüğünde, ilk aşkının adını yazdığında, nasıl da ayakta izliyordu seni. Şimdi kalkmış da görmezden geliyorsun, yıkılmış düz duvarı. Merak ettiği bir şey vardı duvarın, her haliyle saydamdı. Biriktirmişti dibinde, yosundan minik bitkileri. Arasından güneş ışığının sızdığı, küçük bir delikten, minik bir papatya baş vermişti. Düşündü duvar ve hayat dedi: “İyi ki ölümle aramdasın.”

Yaz dedin, yazdım yalnızlığım,
İçimi kanatan kırılganlığım, sözlerinde.
Ama silgisi yok dil yarasının.
Git dedin, gittim, içimde yalnızlığım,
Yine de kaldım yüreğinde.
Ağlamak istemiyorum, seçtim,
Ve bilinmeze gidiyorum.
Dönersem, beklemediğini göreceğim.
Ne kadar olur deme, bilemem.
Yazılan kaderde belki ölüm belki hayat.
Seç desen, ölümsüz kal derim.
Başarabilirsen içimde yalnızlığım.