Yar...
Ne söylesem
Annem ve babam tepki vermiyorlar
Garip bir endişe içinde gözlerime bakıyorlar
Kimi zaman sen daha iyisini bilirsin diyerek susuyorlar
Her ne hikmetse aynı hayatı benimle birlikte yaşamıyorlar
Kendi dünyaları içinde kaybolup gidiyorlar, hüzün ve hicranla nefesleniyorlar
Bu durum karşısında içim acıyor, bir şeyler yapmak istiyorum hiç fırsat vermiyorlar
Yeter ki sen oku istikbalini kazan, o bize yeter, en büyük iyiliktir diye gönlümü alıyorlar
Aynı lisanı ve aynı zamanı yaşadığımız halde niçin bu kadar sabır ve tahammül içinde davranıyorlar
Duydukları ezan sesiyle irkiliyorlar, sanki o an kendilerinden geçiyorlar, sessizce gözlerinden bırakıyorlar...

Mustafa Cilasun