Ufuk
Ne kadar sessiz batıyor
Hicran yüreğimi dağlıyor
Ümit direniyor, umut besliyor
Rüzgârın sesinden gelen nida alıp götürüyor

Leyla
Desem sanki ne olacak
Sevdasıyla göçen umutlar mı duyacak
Hangi ah u zar makberden gelip yaşayacak
Ten, heves, arzu bir lahzada bırakıp, kaçacak

Kalbim
Aklın ve irfanın mizanıdır
İlim, idrak mahşerimin şevki şiarıdır
Aşk, ruhumun, irademin, vicdanımın iştiyakıdır
En yakına kul olmak, rızası için yaşamak ihsandır

Ölürsem
Kimse, dahi bir kul ağlamasın
Tören ve merasim için ruhumu yormasın
Yaşarken hali melali anlamayanlar hiç sormasın
Nispet yaparcasına kimse kabrime toprak atmasın

Varlık adına
Her neyim varsa sahip çıkan çıksın
Lakin asıl sahibi ve mizanı hiçbir an unutmasın
Perşembesi, kırkı, seneyi devriyesi diye çırpınmasın
Nefsimizden ziyade sevmemiz gerekeni iyice anlasın

Kitabı celili
Defin ve taziye için okutmasın
İmam efendi ruhumla konuşmaya kalkmasın
Aşk ve sevdası olmayan ruh ve gönül suskun kalsın
Kabirde, cesette, ecelde, ibret ve idrakler sessizliğe kansın

Refikam ve çocuklarım
Sadakayı cariyeyi ihmal almasın
Yetim ve öksüze sahip çıkarak umutlarını yaşatsın
Mahzun ve mağdurlara kapılarını muhabbetle açsın
Sevinç ve neşeleri, sürur ve saadetlerinde hak rızası bulunsun

Mustafa Cilasun