Bu saplantılı ağrı —bu kara gölgeli delik göğsümdeki— ellerimi hissiz, soluğumu cansız kılan. Kupkuru bir ürperti büyüyor içimde, çatırdıyor derim dalga dalga. Ve kıvıltılı kurtçuklar ürüyor derimin altında —damarlarıma sürtünerek gezinen. İlaçsız bir hastalık, acımış bir erik gibi gece şimdi. İnlemeli..
   
Şimdi.. Bir mektup gelse bu gece, şimdi.. Kavruk uykumdan sıyırsa beni sözlerin —parmakuçlarından dökülen harflerle sevişsem şimdi— söküverse sesin kendimi karabasanlarımdan, silkelese tozlarımı. Gün doğsa üzerime —uyanmasam da ben— çekilse bu çamurlu karanlık bir an önce —pek kocadı bu gece, omuzlarımı düşürdü, ezdi düşlerimi çabasızca. Kanatlarımdın sen benim, bak, yerlerde ellerim bu gece.
   
Sen benim kanatlarımsın.. Yüzüme kanatlarıyla dokunan bir düş —benim düşüm— benim aşkımsın sen. Göğü deniz, denizi çarşaf, çarşafı bulut, bulutu şeker yapıyor soluğun. Öyle güzel ki senin soluğunu duymak gözkapaklarımda.. Bedeni kanatlandırıp ruhu ete bürüyor dokunuşların. Göğsün her kabarıp indiğinde biraz daha doluyor odama içindeki taze koku —hiç bitmiyor. Kanatlarımsın sen benim, her şeyim —yanımdaymışsın gibi konuşmak senle yatıştırıyor cinlerimi.
   
Oysa uzayacak daha bu gece.. Dumanlanacak, sancılanıp bükülecek, saatlerce kıvranacak gözümün önünde —kapanmıyor kırık bakışlarımın perdesi sen olmadan— huzur yok. Olmak sana özgü yalnız —bir tek sana— ve bir tek sen dokunabiliyorsun kayıp dudaklarıma. Dudakların uzakta şimdi, gece inatla uzamakta, diken diken. Karşımdaymışsın gibi konuşuyorum senle —geceye çarpıyor, ve dönüp kendi etime batıyor sözlerim.
   

Kötü İçerik Bildir
Gerekçe: Okumuş olduğunuz metnin İzEdebiyat Yayın İlkelerine aykırı içerik barındırdığını ya da başka bir sorun içerdiğini düşünüyorsanız lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktır ve en kısa zamanda editörlerce incelenecektir.