Alev, alev yanan yürek benimdi,
Bu yanar kor yürek senin eserindi.
Karýncalar geziniyordu adýný anýnca yüreðimde,
Sabah uyanýnca çökmüyordu tavan üzerime,
Koyu renkli perdelerimi kapamýyordum artýk.
Sigara da içmiyordum, daha çok daha çok yaþamak,
Seninle yaþamak, seninle yaþlanmak için.

Avutulmuþ çocukmuþum,
Ben birkaç zamanlýk mutluymuþum,
Avunduðum sevginle,
Avutulduðum kadim hüznümü arar oldum.
Þimdi iyi niyetin, ne kadar iyilik taþýdýðýný ölçüyorum.
Þimdi kime inanacaðým onu düþünüyorum.
Üvey sevgilerde beni seven sana sitemim,

Karanlýk düþlerime ýþýktý adýn,
Ýki gündür adýný anmamak için kendimle savaþtým.
Sana demiþtim; senden önce karanlýða alýþýktým.
Küçük pencereydin dün açýlmamak üzere kapandýn.
Sana hoþ geldin derken el sallamak hüzne ne büyük hataymýþ,

Bu gönül, bu bozkýr sevdanýn nesine yanmýþ,
Ah bir kara kaþýn bir ela gözün, bir tatlý sözün nesine aldanmýþ
Sonbaharýn yalancý güneþi!
Gönlüne kýþýn ayazýmý vurdu,
Engel bildiðin daðlar bile sevdam önünde insafa geldi,
Bir dilsiz, dilin çözülmedi,
Tamda el sallarken hüzne,
Keþke hiç kalkmasaydý elim,
Sonra yine hüzne salmasaydý sevgin.
Bu kadar yanmayacaktým belki,
Bu kadar kahrolmayacaktým inan ki!!

Elçin Orhan
28/01/2003