Ýlk sabahým sensiz.
Hiçbir sabah bu kadar sessiz olmamýþtý evimiz.
Uyan artýk saat ...
Uzun sessizlik söylüyor saati, gerçeði
Yalnýzým artýk deðil mi.
Yalnýzlýkta sen yoksun þimdi öyle mi?

En sevdiðin þarkýyla bozsam bu sessizliði,
Çoðalýr mýyým yeniden.

Perdelerimi açarsam güneþ içeri dolacak.
Mavilik gözümü alacak.
Bu denize bu güneþe bakarsam mý ?
Bakmazsam mý ?
Caným daha az yanacak.

Hâlâ tütün kokusu ellerimde,
Hâlâ hazýrda duran gözyaþý aktý akacak.
Ben baþlarsam korkuyorum menekþelerde aðlayacak.

Bir zaman keyifli yemeklerin piþtiði mutfak mý burasý.
Sadece geceden kalma bir bardak var tezgahta,
Yalnýzlýðýmý, tekil hayatýmý bana bir daha hatýrlatan.
Tek bardak,
Tek tabak.
Tek baþýna bir hayat.

Ne çok aný yüklü bu ev,
Sen hep varsýn derken,
Yokluðun çýkýyor varlýðýnýn karþýsýnda.

Sen yolu yarýlamýþ çocuktun benim için.
Saçlarýnda ki beyazlarýn çoðaldýkça, çocuklaþýyordun.
Alýþkanlýklar zincirine bir yenisini eklemiþim.
Baðýmlýn olmuþum,
Yok olunca anladým.

Bu gün Pazar,
Pazar sabahý bu ev kýzarmýþ ekmek kokardý.
Þimdi duvarlarýna sinmiþ hüzün, dumanlý anýlar
Ve çok yanmýþ bir ekmek kokusu gibi ayrýlýk var.

Adýmlarýmda, avuçlarýmda sen (sensizlik)çýkýyor.
Islanýp, ýslanýp kuruyan þu mendil sýkýldý mý,
Benle yaþamaktan bu hüznü ?
Gökleri dost bilsem,
O aðladýkça sevinirim ben.
Ben aðladýkça da sevinir mi ki gökler.

Rüzgar esiyor mu acaba þimdi dýþarýda senin sevdiðin gibi.
Sen rüzgarý, ben yaðmuru severdim.
Þimdi hep rüzgar essin hiç yaðmur yaðmasýn,
Sen mutlu ol,
Beni mutlu etmeye kasým yaðmurlarý bile yetmez.

Ben yabancýsý artýk bu þehrin,
Gitsem bu acýlarý ardýmda býrakabilir miyim.
Söke bilsem yüreðimi belki bu þehirde bile yaþarým.

Seni hep var bilmek mi ?
Yokluðunu kabullenmek mi ? zor.
Resmine bile doyasýya bakamýyorum.
Göz yaþlarýmla karýþmýþ yazýlarýný okuyamasam da
Her satýrý ezbere biliyorum.
Bu yazýlarý yazan ellerini özlüyorum.
Dokunamýyorum, bakamýyorum kendime,
Senin olan her þeye olduðu gibi.

Sen yorgundun.
Ama bu kadar deðil..!
Susardýn sebepsiz
Ama bu kadar deðil...!
Küsemezdin bana,
Gülüþüm yetmiyor mu gönlünü almaya,
Ama bir bana da deðil bu sefer küslüðün.

Bak hayat baharý sundu mevsimlerinden.
Dört mevsim yeþil zeytin dallarý, yine yeþil Aydýn da.
Portakal aðaçlarý çiçekte.
Faydasýz mý hayatýn çaðrýlarý.

Sen gittin biz artýk yok muyuz.
Bu hikaye yarým mý kaldý.
Yada sonu böyle mi olacaktý.
Böyle mi baþlardý ayrýlýklar.
Hep böyle mi olacak artýk sabahlar.


Elçin Orhan
HAZÝRAN/2003