Kaç defadýr bitiremediðim romanýmý yazmak için bilgisayarýmýn baþýna geçmeye çalýþsam her defasýnda önüme aþamadýðým bir sürü engel çýkýyor… Hatta yukarýdaki giriþ cümlesini yazarken bile telefonum çaldý ve “yine mi yarým kalacak bu yazým, yine mi isteðimi gerçekleþtiremeyeceðim” diye hayýflanmaya baþlamýþtým ki, arayanýn bankanýn telefonu olduðunu görünce hemen meþgule aldým… Böylece yüreðime su serpilmiþti ve rahatsýz edilme korkusunun eþiðinden kýl payý dönmüþtüm…

Aslýnda bu teþebbüste bulunurken unuttuðum bazý gerçekler zihnimin içinden film þeridi gibi geçmeye baþladý… Bu filmin metninde altý kalýnca çizilesi önemli yeri ise “hayat mücadelesini devam ettiriyorum” cümlesiydi. Her giriþimin ucunu tez bir þekilde býrakýrsam, karþýlaþacaðým engeller yüzünden ideal hedeflerime hiçbir vakit ulaþamayacaktým. Aslýnda bu hakikate henüz ulaþmak benim için geç bile sayýlýrdý, çünkü yaþamýmda bu tip tecrübelerim sayýlamayacak kadar çoktu… Ancak insan nisyanla malûldü ve ben de iradesine hâkim olamayan zayýf bir insandým. Gerçi irademe hâkim olamadýðýmý daha önceleri birçok defa tespit etmiþ piþmanlýklarýmý da bir bir sýralamýþtým. Ýþte bugün kader beni yine bu gerçeðin pençesine sürükledi. Her seferinde: “ah bu lanet olasý zaaflarým” diye ahvah ediyorum, fakat bu kýsýr döngünün içinden bir türlü de sýyrýlamýyordum. Yani bazý þeylerin farkýnda olmam çözüm için geçerli ve yeterli bir þey deðilmiþ…

Pekâlâ tüm bu gerçeklerin farkýnda olmam ve oturup serzeniþte bulunmam doðru mu? Deðil elbette… Peki abi ben ne yapmalýyým? Kafamý kurcalýyor bu fikirler, sorular, parçalý bulutlu, ipe sapa gelmez düþüncelerden sýyrýlamýyorum, toparlayamýyorum kendimi, saðlam bir kafayla düþünemiyorum…

Beynimdeki hücre sayýsý kadar sorunlarým var desem inanýr mýsýnýz? Öyle uçuþuyor ki düþüncelerim saða sola yalpa yaparak geçiþiyor tüm bedenimden. Ve en kötüsü de bu düþüncelerimin hiç birinin ipini elimde tutamýyor, hakimiyet kuramýyorum. Öyle anlar oluyor ki inanýn bazen belleðim çatlayacak gibi geliyor ve bu durumdan gerçekten çok rahatsýz oluyorum… Çoðu zaman bu aþýrý düþünce yüzünden: ülser olmuþ mideme, beyazlamýþ saçlarýma, aðrýyan bedenime reva gördüðüm acýlardan dolayý da garip bir piþmanlýk duyuyorum…

Geceleri geziyorum. Gündüzleri yazýyorum. Sürekli gözlem yapýyorum çevremde. Ýnsanlarla konuþuyor, dertlerini, özlemlerini, aþklarýný, ihtiyaçlarýný, sorunlarýný, sýkýntýlarýný dinliyorum… Bazen dili yokmuþ gibi davranan kiþilerin yüz ve gözlerinde ise derin bir yara olduðunu fark ediyorum. Gördüðüm herþeyi en ince ayrýntýsýna kadar süzüyorum. Bazý insanlarýn çýkmazýný görünce de kendi hâlime artýk daha çok þükrediyorum. Çünkü onlarýn durumu gerçekten benimkinden de vahim ve bunun çoðu henüz farkýnda deðil…

Ne acý bir durum içine düþülen çýkmazýn farkýna varamamak, hayatý gaflet içinde devam ettirmek. Bir aðacýn gölgesinde gölgelenmekten ibaret hayatý ebedî zannetmek. Eðlencenin çeperleri arasýnda seneleri öðütmek. Aciz olmanýn acziyetini idrak edememek… Unutmak çevrede cereyan eden ibret dolu hâdiseleri. Meydana gelen afetlerden kendimizi masun görmek. Evet, çok acý…

Acý olan bu þeyleri dile getirerek, kendimizi acýndýrmak çözüm mü? Yoksa zayýflýðýmýzýn tescili mi, baþkalarýna sýðýnarak acýlardan sýyrýlma isteði. Tüm bunlar acz ve zaafýmýzý bize haykýrmak için mi? Hiçbir þeye mâlik olmadýðýmýzýn açýk bir ifadesi mi? Çok mu güvenmeye baþlamýþtýk kendimize… Ýhmal mi ediyorduk iç âlemimizi? Biz de mi dünyevîleþmiþtik madde perestler gibi. Maddenin kucaðýna mý býrakmýþtýk kendimizi, annemizin kucaðýndaki huzuru arayarak. Gaflet perdeleri mi sarýp sarmalamýþtý dört bir yanýmýzý?

Sýmsýcak bir atmosferimiz vardý ya, çevremize kulaklarýmýzý týkamýþtýk belki de… Bana dokunmayan yýlan bin yaþasýn misali, dýþýmýzda bir dünya olduðunu unutmuþtuk. Tepkisizdik çevremizdeki inlemelere, çünkü ucu bize dokunmuyordu, haksýzlýklarýn, açlýðýn, sefaletin ve, ve, ve…. Unutmuþtuk bu vasatýn tasarýmcýsýný.. Kendimizi herþeye mâlik zannediyorduk, tasalanmadan…

Kim bilir, belki bundan sarsýldýk. Kim bilir, belki de “özünüze dönün ve kendinize gelin” dendi bize, kim bilir?