Son sözü söylediğimde bitti diyordum. Tarihin yazmadığı, öğretilerin doğrulamadığı bütün seçimlerimi üzerimden attım sanıyordum. Yanılmışım....

Hala ateş gibisin ve hala ateşinden yanıyor bedenim. Suskunluğunda bile bir anlam buluyor mazim. Her karşılaşmamız beni belirsiz bir kuvvetle itiyor sana. Seninle ilgili herşeyi beynimden kazıdım sanıyordum. Yanılmışım...

Kuvvetli bir kadınım ama asla aşka karşı değil. Sabitleniyor bakışlarım sana zaman zaman. Seni onunla paylaşıyor olmanın değil bu içimdeki acı. Sana bir zamanlar yakın olupta, şimdi bütün yakınları kendi elimle uzak etmemden geliyor sızım. Sen görmüyorsun ama, ben hergün doyasıya kanıyorum. İçim acıyor. Bütün pişmanlıklarımı silerim sanıyordum. Yanılmışım...

Benim kendi ellerimle özenerek yarattığım eseri, şimdi o kendine mâl ediyor. Gözlerimin önünde olup biten herşeyi eski romanlardan alıntıymış gibi gün be gün okuyorum, sana ait herşeyin altını çiziyorum. Geri dönüşüm yok, aslında geri dönmeni de istemiyorum. Herşeyi elimin tersiyle itebilirim sanıyordum. Yanılmışım.

Biliyorum ki sen beni artık uzak dağ köyleri gibi ulaşılmaz görüyorsun. Belki beyninin kıvrımlarında bile dolaştırmıyorsun. Umrumda bile değil. Sen, hayatındaki bütün olumsuzlukları bilen ama elinden hiçbirşey gelmeyen eski dostum, arkadaşım, sevgilim. Bir adım atsan yanındaydım, seni geri döndürebilirim sanıyordum. Yanılmışım.

Beni bu kadar yanılttığın için seni tebrik ediyorum.