Bütün kalabalıklarda yana yakıla seni arıyorum. Yokluğun evren oldu içimde. Hislerimi bir kenara topluyorum, bölüyorum, çıkarıyorum; yetmezmiş gibi günüme adının ilk harfi ile başlıyorum. Gurbet hasreti ile tutuşan dağ yamaçları gibiyim. Aramızda koskoca dağlar ve yollar uçsuz bucaksız. Ömür kesitimin bir yeri seninle noktalanıyorsa, diğer bölümüne ismini veriyorum. Hüzün en çok sana yakışıyor, hasretlik en çok bana. Ufak-tefek çıkar kavgaları ile doluyken ömrümüz, ne çıkar diyorum; bir hayattan ne çıkar! Sensizlik türküsünü ezberime alıyorum ve seni, delice bir engele rağmen hayatıma dahil ediyorum. Gözlerim ağırlaştı işte; her zamanki gibi; seni göremediğim zaman, aynı havayı solumadığım zaman yaptığım gibi, bedenimi uykuya; ruhumu Allah’a teslim ediyorum. İyi geceler ulaşılmazım, gelmiş-geçmiş bütün hatıralarım. Sizi sevdiğimin ilkbahar kokan kollarına bırakıyorum