Çevremde farkýna varýr, gözlerim ýþýltýlýdýr, hayat doluyumdur bazen…
Kimi zaman yaþayan bir ölüyümdür, etrafýný görmeyen ve sadece ayaklarý üstünde gezen…

Üç ay sürmez bende hiçbir mevsim. Her mevsimi ayný gün tekrar tekrar yaþarým… Kimi zaman neþeliyimdir, lakin; niçin güldüðüme, kendim bile þaþarým…

Kimi geceler hüzün kaplar ruhumu ve bedenimin her hücresine siner…
Kimi geceler ýþýl ýþýl kayan onlarca yýldýz, su serpilmeyi bekleyen yüreðimde söner…

Kimi zaman etrafa güzel kokular saçan, yol kenarýnda ki bir iðde dalýyým…
Kimi zaman kendinden bile kaçan, dað baþýný mekan tutmuþ bakýmsýz bir çalýyým..

Kabýma sýðamam, coþarým kimi zaman, þelale misali çaðlarým…
Kaybederim, yorgun hissederim kendimi bazen, dokunsalar aðlarým…

Yolda rastlaþýrýz bazen bir tanýdýkla, selamlaþýrýz, kim di hatýrlamam…
Kimi zaman üstüme üstüme gelir de dertler, aldýrmam, týnmam…

Alýp baþýmý giderim bazen bir yerlere, sonra niye geldiðimi unuturum…
Kimi zaman içimde yanan ateþle, dokunduðum her þeyi kuruturum.

Çýldýracak olurum bazen, dolunca dert küpüm, sabýr kutum…
Kimi zaman engin maviliklerde özgürce dolaþan yaðmur yüklü bir bulutum…

Tez canlýysam, çabuksa ayaklarým, cömertse de elim…
Bazen konuþmak istesem de söyleyemem, tutulur dilim…

Mümtaz Beðen