Yıl 2003. Çok önemli bir misafir geliyormuşçasına günler hatta haftalar öncesinden binbir plan ve hazırlık yaparak karşıladığımız yeni milenyumun üçüncü yılı içindeyiz. Son birkaç yıldır yoğun bir günlük yaşam temposuna kaptırmış gidiyoruz hep birlikte. Zaman öyle akıyor günler öyle geçiyor ki sabah alel acele evden çıkışımızla akşam yorgun argın eve dönüşümüz bir oluyor sanki. Bir bakmışız Pazartesi sabahı olmuş, hafta başı sendromunun klasik "of yine ofisteyim" bunalımlarına girmişiz o günkü iş programına adapte olmaya çalışırken ve bir bakmışız Cuma akşamı gelivermiş de elimizdeki işleri toparlayıp eve dönmek için acele ediyoruz. Yani son dönemlerin moda tabiriyle "bir koşturmacadır gidiyor". İyi de, neyi kovalıyoruz?

Yıllardır iş hayatı içinde olup yıllardır böyle ardından atlı geliyormuş gibi yaşayan insanlar "hayatı yaşayabilecekleri" hiç bir fırsat bulamadıkları bu tempo içinde ellerine tam olarak ne geçtiğini söyleyebilir mi? Para mı? İyi güzel, başarılı ve günde yirmi dört saati az bulan bir iş adamı ya da kadınısınız, aylık kazancınız büyükşehirde bile rahat rahat yaşamaya yetecek düzeyde. Peki, ya paranın satın alamayacağı küçük mutluluklar? En son ne zaman eşinizle ya da sevgilinizle baş başa kalıp onun gözlerinin içine bakabildiniz? İşe ya da işle ilgili birşeylere yetişme telaşı olmadan, sevgilinizin ruhunun sizin ruhunuzla bir olduğunu hissedecek kadar sevgiyle sarıldınız ona? Birlikte yediğiniz son yemeğin, gittiğiniz son pikniğin, izlediğiniz son filmin üzerinden kaç gün, kaç hafta, kaç ay geçti?

En son ne zaman çocuğunuzun elinden tutup parka gittiğinizi, onunla oturma odasında kıran kırana güreştiğinizi, birlikte oyunlar oynayıp çılgınlar gibi eğlendiğinizi hatırlıyor musunuz?

Çocukken bütün sırlarınızı paylaştığınız ablanızı ya da ağabeyinizi son bir hafta içinde ziyaret edebildiniz mi? Ya da en azından telefonla hatrını sorabildiniz mi?

Ya anneniz babanız? Sizi büyütürken kimsenin kimse için yapmayacağı şeyleri yapan, katlanamayacağı şeylere katlanan ve bunların karşılığında da sizden güleryüz ve saygıdan başka birşey beklemeyen o mukaddes insanların elini yakın bir tarihte öpebildiniz mi? Yoksa onları çoktan bir huzurevine yerleştirdiniz de bayramdan bayrama mı ziyarete gidiyorsunuz unutulmadıkları hissini vermek için?

Sevdiklerimizle yapabileceklerimiz düşünüldüğünde bu liste daha da uzatılabilir elbette. Beş on sene öncesine kadar birçok ailenin haftalık programı içinde yer alan, ama günümüzde sadece bayramlarla sınırlanan akraba ziyaretleri de eklenebilir örneğin.

Ne oldu bizlere? Ne oldu insanlara, insanlığa? Bırakın öyle 50'li 60'lı yaşlara gelip de "nerde o eski günler" demeyi, ben şu genç sayılabilecek yaşımda bile görebiliyorum son yıllarda insan ilişkilerinde, sevgide, vefada meydana gelen ve tüm yüreklerde ağır hasarlar bırakan depremi. Giderek yalnızlaşıyor ve kendimizden başka kimseyi önemsemez oluyoruz. Akrabaların, arkadaşların kopması bir yana, aile içinde eşler bile birbiriyle konuşmaz oldu. Biri televizyon izlerken diğeri bilgisayara takılır, ya da biri yemek yaparken diğeri gazete okur, derken gide gide koskoca gün içinde üç beş mecburi cümleyi geçmeyen kısır muhabbetlere mahkum olur toz pembe hayaller üzerine kurulan güzelim evlilikler.

Arkadaşlarımız vardı çocukluğumuzda, gençliğimizde saniyemiz ayrı geçse hasretine dayanamayıp kapılarına dayandığımız ya da Allahın günü telefonunu çınlattığımız. Sonra büyüdük, iş güç sahibi olduk ve unuttuk isimlerini, adreslerini. telefonlarını daha birkaç sene önce yere göğe koyamadığımız o can dostlarımızın. Biz zahmet edip aramadığımız gibi, bize ulaşmaya çalışanlarla da muhabbetimizin çerçevesini daralttık günlük meşgalelerimizi bahane ederek. "Şu an biraz işim var ben seni sonra ararım"lar kılıf oldu "Nerden çıktın be kardeşim bunca dert arasında bir de senin muhabbetini mi çekecem şimdi"lere, ya da zoraki bir "Aa, filancım ne iyi ettin de aradın, valla kusura bakma hep aklımdasın ama"lar ile direkten döndü "Seni aramıyorsam demek ki görüşmeye bayılmıyorum, niye tekrar tekrar arayıp duruyorsun ki"ler.

Ailemizi bile gözümüzün görmez olduğu şu ortamda akraba ilişkilerinin pamuk ipliğine bağlı hale gelmesine hiç şaşmamalı. "Çağırmışlar, gitmezsek çok ayıp olur, zaten takı takmak lazım, sonra hediye verme işi çıkmasın" diye yüzümüzde kiralık gülücüklerle, sıra savma amaçlı gittiğimiz düğünler ve zamanında az çok ilişkimiz, hukukumuz olduğu için merhuma karşı son görevimizi de yerine getirmek zorunda hissederek gittiğimiz cenazeler de olmasa akrabalarımızı yolda görsek tanıyamayacak olduk neredeyse.

Bu konuda bugüne kadar sayfalarca yazı yazıldı. Bunları okuyanların kaçta kaçı o an durup düşünerek, sonraki yirmi dört saatin bütün planlarını iptal edip kendini sevdiklerine adadı bilmiyorum ama bir gün şu ülkede altmış milyon nüfus olarak birbirini tanımayan, selam bile alıp vermeyen altmış milyon birey haline gelmeden önce aklımız başımıza gelir de insanlığımızı ve sosyalliğimizi hatırlarız umarım.