Dokumalarýn ilmikleri arasýnda saklý kalan özlemler, her bir kilimde renk renk , nakýþ nakýþ iþlenmiþ de duygu olmuþ, sel olmuþ akmýþ sanki. Kilimin kenarlarýndaki sularda Fýrat’ýn azgýn dalgalarýný aþkla geçen, sevdasý tükenince azgýn dalgalara karýþan gencin çýðlýðý dolanmýþ sanki...Mavilikler arasýnda görülen yeþillerde, tutulmak istenilen umudun dallarýný gördüm.Bir göbek yok bu kilimde; yol yol özlemler sýralanmýþ bir açýlýp bir kapanan baklava dilimleriyle. Yüreðinin yangýnýný vermek ister gibi ala sarýlan kýz, nasýl da hüznünü sarýlarla kahve renkleriyle sarmýþ. Bir uzun yol var arada, daðlarýn arasýnda kývrýla kývrýla giden. Ya beklediði var yollarýn ardýnda ya da gidecek bir uzak yolu var. Renklerle, simgelerle anlatýyor yüreðini bilmeden ya da bilerek.

“ Karlý daðlarýn ardýndasýn sevdiðim
Elim ermez, kolum sarmaz bil seni.
Ne dizinde yataným ben, ne saçýný saraným.
Gözüm görmez kollarýn kimi sarar sevdiðim.”(S.Hoca )

Dilinde bir yürek yangýný, gözünde sevdiðinin hayali. O mu kilimi dokur, kilim mi onu dokur ilmik ilmik ; bilinmez . Dur hele, çök þu kilimin üzerine. Bir köpüklü kahvemizi iç. Sazýný al eline, bir Ferhat’tan bir Kerem’den çal bir kere. Daðlar titresin bu sevdalarýn hikayesinden. Ýlmikler dile gelsin, desin kimler geldi kimler geçti de kavuþamadan ruh ikizlerine, yol yol oldu kilimlere can oldu.