BÝR ANA VE BÝR ADAM
Hazanlarda savrulan yaprak misali savruldum gittim , bilemedim nereydi yerim, dedi kendi kendine... Bedeninde yorgun düþtü bu yürek de diyemedi kimselere,sessizliðine sarýldý. Batan günün ardýndan kýzýl gözyaþlarý doldu avuçlar,güldü sessizce hayatýn bu cilvesine. Neden dese, kim verecek ona cevabýný. Hayat bu ,deyip sustu iç çekerek ve garýn sessizliðinde aðýr aðýr ilerledi kimsesizliðinin burukluðuyla.
Bir valizi bile yoktu elinde , öylece dalmýþ gidiyordu. Niye burda olduðunu da bilmiyordu. Karþýda duvarýn yanýnda bir yaþlý gözle göz göze geldi. Aldý gitti o gözler onu, annesinin yanýna, çocukluðuna götürdü. Sadece kendi yalnýz olsaydý, sadece yaðmurlar onun gözlerinde yaþasaydý. Bu yaþlý gözler, bu bükük boyun aðlamamalýydý... Sessizce yanýna gitti...Sormak istedi yüreðinden taþan aðýdýn nedenini, soramadý. Eskiden beri sormayý sevmezdi, anlatýlýrsa dinlerdi. Yanýna oturdu, geçen trenin rüzgarý saçlarýný savurdu. Yaþlý kadýn derin bir iç çekti , demek ki acý sadece bana yuva yapmamýþ dedi, kendi kendine. Kalktý, iki çay aldý ; birini ona uzattý içindeki tereddütle. Acaba alacak mýydý, sýcacýk bir gülümseme ile çaya uzanan eller, sanki yüreðini de sarmýþtý. Bir süre sessiz kalakaldýlar...Ýlk konuþan yaþlý kadýn oldu:
_Oðlumu buradan yolcu etmiþtik...Buradan da karþýladýk.
_Ne mutlu , dedim elimde olmadan, bilmeden. Oysa onun gözleri yeniden bulut olmuþtu, çayý tutan elleri titriyordu.
_Zormuþ hayat evladým, zormuþ, dedi sesi titreyerek. Zormuþ...
Aðlýyor mu diye yüzüne baktým gizlice, hayýr...yüzünde acý ile yoðrulmuþ vakur bir eda vardý.
_Gidenler, dönüþlerinin nasýl olacaðýný bilselerdi belki de daha akýllý harcarlardý zamanlarýný ,dedi sessizce.
Belli ki, dönüþü beklenen bir dönüþ deðildi oðlunun. Soramadý. Biten çay bardaðýný aldý, kaç trenini bekliyorsunuz, dedi . Kadýn bir þey demedi, kalktý; çay için teþekkür etti sanki ya da ona öyle geldi. O ilerlerken aklýnda binlerce soru ile kalakaldý. Bir an onun oturduðu sýraya takýldý gözlerim, bir resim vardý orada; solmuþ, adeta ýslak bir resim. Dikkatle baktýðýnda bir asker resmi gördü, gülen iki çift göz... Arkasýnda “Caným Anam,Asker oldu oðlun, gururun...” yazýyordu.
Aklýndan geçen sorulara cevap bulmak ister gibi, koþtu ardýndan , “Anacýðým, bu resim sizin mi?” dedi. Kadýn, adamýn elindeki resme baktý, “Yok yavrum,ben onu vatana teslim ettim. Benim oðlum, artýk vatanýn baðrýnda. Resim ne ki!” dedi gururla ve sessizce ilerledi. ..Adam, gereksiz acýlarý yüreðimde büyüttüðü için kendinden utanýp onu gönlünde büyütürken ,verecek cevap bulamamanýn ezikliði ile kalakaldý....


09.10.2004 07:30:35