Var, bildiğini yap

Nicedir yüreğinin sesinde kaybolmayı diledim de savruldum kaldım ayak uçlarında yar...Nasılsın nicesin...bilmem...İyi misin hoş musun bilmem... Yoruldu yüreğim sensizlikte...sustum...Bir yolculukta mı karşılaştık seninle...bir zaman yolculuğunda...Bırak be yar...Hayata dair bana bir şey deme artık....İnsanla ilgili umut yükleme bana...Bildim ki...insan denen varlık ikilemlerin ortasında bir bileylenmiş bıçak...çaresizliğin kınını çıkarınca daha bir acıyor yüreği...Kanasa da yürek...sevse de gönül...taş bağırlı dağlara inat sırtını dönüyorsa seven...ben gayri hayata gülmem....Duydun mu sen de ağlayan bebelerin sesini...Sanki neden geldim der gibi ağlar...dünya denen limana...Gel...sen kaptan ol...ben miço...Sana halat vereyim...Olmaz demesen de gözlerin verir cevabını...Suskunluğundan güzel cevap var mı ki...Ben de sustum yar...Sustum ve al kanlar içindeki yüreğimi getirip kapının önüne koydum...Var, bildiğini yap.





8.12.2005/ Serap Hoca


------------------------

Vefasızlık Yakışmadı Sana


Böylesi yakın ve böylesi uzak olmak...ne zormuş bir tanem.
Hiç düşündün mü, yüreğinde kol gezen yüreğin senden haber beklerken nice yandığını ve hiç sızladı mı için ne yapar ki şimdi diye? Yok diyorsa yüreğin ne denir ki can...Ne denir ki anılar denizinin dibine gömülene...Koskoca bir hiç! Oysası yok, keşkesi bitmez. Yok olan kar taneleri geri gelmez ki! Bilir misin bir tanem, yüreğime bir serçe kanadıyla konduğunda içimi nasıl hoplattığını? Yürek yangınının alevini görmeyene kim gösterebilir ki o şuleyi? Bitmez bu sevda türküsü can, bitmez. Gönül bir kez kör olduysa, açmaz gözlerini ki görsün hüsranı. Hani düşler kurmuştum da gülmüştün bana. Bazen deli sevdalara doluyor da şu pervasız yüreğim, geliversem yanına diyor...Sonra büküyor boynunu suçlu bir çocuk gibi...Sen, hiç denizin ortasında tek başına kaldın mı yar? O yalnızlığı hissettin mi? Hissetme! İlikleri titriyor insanın...Kanı donuyor. Öyle bitimsiz bir acı ki o yalnızlık, tüketiyor insanı. Sen yalnız kalma can, sen daralma. Sevda kuşları gönderiyorum sana, camını tıklatsın. Bak desin, hani geçende budadığın güle adını vermiştin ya...O yar yolladı beni, bir bak da gel ne dedi: Nasıldır, nicedir...sor dedi. Geç mi yatar geceleri, çok mu içer sigarayı...Gene güldü mü gözlerinin içi güler mi...Bak,dedi.Elini yüreğine koysun dedi, gönlü ne diliyorsa yapsın dedi.
Şaşırma...Kızma bana. Umut atının terkisine binmiş değilim ki ben. Beklentisiz sevginin fermanını astım boynuma...Giderim yoluma...Gelsen de bendesin, gelmesen de.



25.4.2006 / Serap Hoca

----------------------------



Yaşamın Özü Kimde





Hayatın anlamı nedir? Kendimizi hayatın neresine koyup da yaşamaya çalışıyoruz? Güzelliklerin tadına varmak uğruna savrulurken birilerini mutlu etme telaşında kendimizi bulamıyoruz yerdeki hazan yapraklarının arasında.
Ne istemiştim yıllar önce kendi adıma ya da ne istiyorum şimdilerde kendim için? Artık anlamı ya da önemi var mı? Ne derseniz deyin, ne yaparsanız yapın suyun akışını değiştirmek mümkün değil.Sadece kaybetmeyi öğreniyoruz ve bu yenilgilerden ders alıyoruz, güç depoluyoruz ve yeni yenilgileri güler yüzle karşılamaya çalışıyoruz.Neden mi? Çünkü yaşamak, sonsuz bir orman...Her ağaç, bir kır çiçeğini saklıyor gölgesinde.Tökezlediğimiz her taşın altında bir minicik uçuç böceği size bakıyor merakla ve hiç bitmiyor bu döngü.Görmek, anlamak ve sevmek...Budur yaşamın özü.
Her nerede ve kiminle yaşarsak yaşayalım, içimizdeki umut kıvılcımını hep ama hep canlı tutabilmeliyiz.Gülen gözlerimizin ardındaki ruhumuzun buna ihtiyacı var ve bizim sevincimizden etkilenecek nice canlar var.




25.5.2005/ Serap Hoca