yaşamlarımız birer puzzle sanki. başka yaşamların biraraya gelmesinden oluşuyor ve çarçabuk bozuluyor puzzle. kaybolan parçaların yerine yenilerini aramakla geçiyor ömrümüz ve ne kadar çok yaşam bağlı birbirine.
benim puzzle’ımda hüzünlü , direngen ve kalbi kırık mor bir kardelen var. yıllardır kendini dağlalesi sanan ve dağlalelerine tutkun bir kardelen.benden yana mevsim kış...
ilkyazda geziye çıkıyor kardelen, yanından geçiyor büyük bir bahçenin. hayatındaki tüm güzel insanlar birer çiçek olmuşlar bahçede. güzel kokulu ıtırlar, ılgınlar, ayrıkotları arasından başını çıkaran sarı papatyalar, lalelerle yanayana rengarenk güller, bir köşede bembeyaz ölümcül güzellikte bir zakkum, duvarı sarmış yaseminler, yer yer yaban çiçekleri ve kırılgan gelincikler...
ve görüntülerine kanılmasını bekleyen saldırgan ısırganotları, parçalayıcı devedikenleri, sinsice yaklaşıp nefesini kesen şeytantüyleri ve diğer yalancı, üçkağıtçı pusuda bekleyen ne kadar ot varsa hepsi...
kenarda küstüm çiçekleri... el değmesini bekleyen ama değince de kapanıveren...
bahçeyi uzaktan seyrediyor . herbiri birsüre dünyayı güzelleştirip gidecekler. kalan tek şey soyut bir çiçek kavramı olacak.
gülleri kokluyor ama bu sefer dikkat ediyor gelinciklere. nasılsa hep oradalar dememeyi öğrenmiş onların rüzgara direnmeyi çabuk bıraktığını biliyor. ya sen beyaz zakkum? güçlü ve bilen zakkum.kocaman gövdenle, ihtişamınla nasıl da yalnızsın değil mi? her koşulda yaşamdan karlı çıkan eğreltiotlarının yanına gizlenip, kendinden vaz geçiyorsun. senin bembeyaz başını görüyor, yere dikilen gözlerini... “şimdi seni çıkarsam puzzledan ,o sıcacık çiçeğini basam göğsüme ve öyle yavaş yavaş değil de bir anda boşalsa zehrin yüreğime...”
koşarcasına yürüyor ama ayağının altındaki toprak kayıyor
sanki bir türlü elini değemiyor. kokusunu duyuyor yalnızca,içinde duyumsuyor.


bahçeyi gezmeyi sürdürüyor. pembe yıldız çiçekleri bağrını açmış selamlıyor onu. duvardan sarkmış turuncu boru çiçekleri yüzünü yalıyor, turuncu bir ışıltı bırakıyor gözyaşının süzüldüğü yolda.
yerini ebediyen bırakan çiçeğe dokunuyor, yabansı siyah laleye... bu erken açıp tez giden çiçeğin yerine gökyüzünü mü koyacak? yerine koyacak bişey bulamıyor, hayatını öne sürüyor. bahçeden yana ilkyazda bir gezintiden sonra kendi kışına dönüyor. başını göğe uzatmak için topladığı bu güçle buzun altına giriyor.

ilkbahara duran karlı dağlarda çocuklarına bakıyor kibele. çoğu çarcabuk büyümüş ve başkalarını yaralamayı öğrenmişti. sonra mor saçlı kızını alıyor kucağına, saçlarını okşuyor. mora boyanıyor elleri. yopyoğun bir morlukta kanayan kızın avutuyor.
“sana keyifli masallar anlatamam artık. acına müdahale edemem. bir dost eli yokedemese de acıları azaltır belki, üstesinden gelmeyi kolaylaştırır.”
derin bir morlukta kalakalıyor kızı. çığlık kırmızısına yakın,t enha bir morlukta.
başını okşadıkça küçülen, sonra gözden kaybolan kibele’ye bakıyor. ”tekrar kibele’nin varisi olabilmeyi ne çok isterdim” diye geçiriyor usundan. oysa o kadar küçük ki şu evrende. güneşe doğru uzattığı mor başı geçmişini ve geleceğini bilmediği evrenle , koskoca evrenle karşılaşıyor. tek amacı maksimum düzensizlik ve minimum enerjiye ulaşmak olan , bunu yaparken de yalnızca rastlantılarla çalışan evrenle. çığlıklarını kusacak, bağırıp dövecek birini arıyor. ama suçlayacak kimsesi yok. her şey çıldırtacak kadar rastlantısal. ”belki de evren benim tek bir hücremdir ve ben herşeyi değiştirecek kadar güçlüyümdür “diye düşünüyor , ”acıyı dönüştürmenin tek yolu yaratmak olabilir belki de...”
oturup puzzle’ındaki çiçekleri yazıyor.