O son geceydi...! Öyle uzatmıştım işte elimi..!
     Garip, yalnız, biçare, umarsız bir sessizliğe bürünmüştü gece, bunca kalabalığın içinde. Aylardan Aralıktı. Nereden bilecektim ki Aralık ayının bu buz gibi ayaz gecesinde üzerine yığılıp kaldığım bu kaldırımın üzerinde, bir Aralık gecesinde, buz kesen bedenimin soğuğunda, elimin öylece havada kimsesiz kalacağını.
     O son geceydi!
     Sessiz gece, kap kara çukur gözleri ile dört bir tarafımdan beni izliyordu. Hissediyordum. Gecenin o soğuk soluğu ise yarı çıplak bedenime, burnumdan ciğerlerime, yüreğime, hatta oradan da öte ruhuma kadar doluyordu. Ne garip değil mi? Yıldızlar bile yarı berrak, üzgün, buruluyorlardı halime. Öylece kala kaldım bu virane sokağın kaldırım taşları üzerinde. Bu mevsimde kaldırım taşları ne kadar soğuk olur bilemezsiniz. Ve bilin ki eğer bu soğuk, karanlık, Aralık gecesinde gözlerimden Nisan yağmurları boşalıyorsa sebebi ağrıyan, sessiz sessiz kanayan dizlerim değil, o tüm ruhumu acıtarak sızlayan yüreğimdi.
     Ve ben biliyordum ki bu ayaz gecede, yarı çıplak üşürken bedenim, neden soğuğa, kara kuytu gözlü geceye, aşk yüzlü çocuk simasında ki bu boşluğa inat burada, hala bu buz kesmiş kaldırım taşları üzerinde yığılıp kalmışlığımı, bedenimin, ruhumun bu denli yorgun oluşunu ve gözlerimin havaya dikilişini, bekleyişini. Biliyordum. Biliyordum ki yaşama dair son bir umut sizi bekliyordum. Ne kadar zamandır bekliyordum, bilmiyordum. Asırlar mı olmuşu acaba? Çok...çok uzun bir zaman geçmişti eminim. Her şey yerli yerindeydi. Ayaz, gece, boşluk. Ama siz gelmediniz. Anladım ki gelmeyecektiniz.
     Benim yaşamımda vardı hep böyle zamanlar. Peki neden acıyordu bu kadar ruhum? Belki de...Evet, evet hiç el uzatmamıştım en aciz zamanlarımda. Sizin yaşamınızda da olmuş muydu böyle zamanlar?Kendinizi sıcacık evinize atana dek, neler yaşar, ne ızdıraplar çekersiniz belli değil. Hele de gözlerinizin ilk günaydınlarında başlarsa tüm bunlar, halka halka dizilir boğazınıza tüm sözler, simalar, yazılar, insanlar...Bir başladı mı bitmek bilmez, sinsi yılan gibi sokar, sokar, sokar da yine yine sokar... sonra yürek ezilir, ezilir, küçücük kalır. Gözler dolar ama ağlayamaz, yazmak ister eller, titrer yazamaz, konuşmak ister dudaklar, derdini anlatamaz, burulur, burulurda konuşamaz.
     Sonra... Niceden sonra, o çıldırtıcı ağrı da vurdu mu başa, ilk damla süzülür yanaktan, sonra iki, sonra üç ve sonrasında sayabilmenin imkanı yoktur. Sessizlik bozulur, küçük hıçkırıklar, derin nefes alışlar başlar. Sizinde hayatınızda böyle zamanlar olmuş mudur? Tıpkı benim bu gecem gibi. En kötüsü de kendinizi atacak sıcacık evinizin olmayışıdır her halde.
     O son geceydi!
     Sağımda ki mağazanın vitrininde tandım siyanoza girmiş dudaklarımı, dağınık saçlarımı, kirli elbiselerimi, havada asılı kalan elimi ve anladım kim olduğumu. Bin bir çılgınlık geçti aklımdan, gözlerimden bir Aralık ayında Nisan yağmurları dökülürken. Hayali belirdi o nalüks otelin balkonunun. Balkon...Gece...Boşluk...Boşluk...Boşluk... Aşk yüzlü çocuk simasında ki boşluk. Sizin beni görebilmeniz bu nalüks otelin beşinci katı ile – boşluk – kaldırım taşları arasında sınırlıydı. Bir o kadar yakındı sizin beni görebilmeniz. Kara kuytu gözlü geceye savurmam kadar yakındı bedenimi. Soğuk olur biliyorum bu zamanda kaldırım taşları. Peki ayaz beni o ruhuma işleyen tüm kuvveti ile kucaklarmı dersiniz? Peki siz tutar mısınız elimi?
     O son geceydi...!
     Ve ben bir o kadar yüreksizdim. Ne kaldırım taşlarının soğuğunu bildim boşluktan öte, ne ayaz beni o ruhuma işleyen tüm kuvveti ile kucakladı, ne kara kuytu gözlü gece gördü, ne de o gece havada kalan bu evsiz, kimsesizin, benim elimi tutan olmadı.
     Tek bir şey bıraktı kendini gecenin ayazında, aşk yüzlü çocuk simasında ki boşluğa ve yok olup gitti siz gelmediğinizde. Elimi tutacağınıza olan inancım.
     O son geceydi...!
     O gece elim evsizliğini, kimsesizliğini anladı ve bir daha asla uzanmadı size doğru.