I CAN’T STOP LOVİNG YOU!
     Ve bundan sonrası nasıl devam edecek? Nasıl sürecek bilmiyorum. Şu boş sayfaya anlatabilecek miyim hissettiklerimi?
     Sanırım anlatamayacağım.
     Sanırım ifade edemeyeceğim.
     Sanırım....
     Hiçbir şey yetmiyor hiçbir şeye, ifadesizliğe, anlamsızlığa.
     Sadece istiyorum ki...
     Sadece...
     Tut beni, sarıl bana, sarıl çırpınışlarıma, sarıl inanmışlığıma, sarıl!
     Ve hissettir bana, benim her şeyden daha önemli olduğumu, hissettir baba, beni gerçekten istediğini...
     Anlat bana, sadece anlat bana.
     Umutsuzluğa düştüğümde, yüreğim korktuğunda, acıdığında, çaresiz kaldığında ve kendini yapayalnız hissettiğinde değil;
      Senin beni sevdiğini hissettiğim dakikalarda, umutla dop dolu olduğumu hissettiğim anlarımda anlat.
     Anlat ki;
     Sevgine sevgim eklensin kuşkusuz, inanır,
     Umuduma umut eklensin, senli zamanlarıma dair.
     Seni zorladığımda değil, sen beni zorla anlatabilmek için.
     Neden ifade edebilmekte bu kadar uzaksın bana? Neden anlatabilmekte bu kadar yabancısın? Neden bizden konuşacağımız zamanlar da hep el oluyorsun bana? Neden?
     Neden o tertemiz gözlerinle yüreğime umutsuzluk ekliyorsun, kuşku ekliyorsun, yalnızlık ekliyorsun?
     Neden bana anlatmak gerekenlerin için geç kalıyorsun?
     Neden geç kalmışlık seni ürkütmüyor?
     Bir gün daha erişiyor karanlığa, saat nerede ise beş. Şimdi böyle mi olmalıydım, yalnız mı kalmalıydım, çaresiz mi olmalıydım?
     Seni anlayamadıysam,
     Sen anlatmadın! Anlatamadın! ANLATMADIN