Ben varken yok oluþlarý týpký zirve ye benzetirim. Bilirsin deðil mi zirveyi. Yaþadýn mý peki hiç bu olguyu? Gördün mü hiç? Duygular týpký zirveye benzer. Önce en aþaðýdan baþlarsýn, en alttan, en azdan, en sýðdan…sonra mesafeye mesafeler ekler zaman, yaþanmýþlýklar, önce1-2 adým, önce yavaþ yavaþ, önce aðýr aðýr çýkmaya baþlarsýn..sonra bir yerde yorulacaðýný düþünürken , hýzlanan her adýmýn seni daha mutlu, daha dingin hale getirdiðini anlarsýn. Bir gün bir bakmýþsýn zirve çok yakýnda, bir gün bir bakmýþsýn daha da yakýnda, bir gün bir bakmýþsýn ki sen bile anlamadan zirvenin en tepesindesin…
     Biliyor musun? önemli olanýn en küçüðü, en azý baþarýlmýþtýr burada. Herkes belki de, evet evet, ne mutlu baþardým, baþardý derken, hiç kimse bilmez ki yapýlmasý gerekenin, olmasý gerekenin, BAÞARILMASI gerekenin en küçük kýsmý baþarýlmýþtýr. Önemli olan O ZÝRVEDE KALABÝLMEKTÝR. ÖNEMLÝ OLAN DEÐER VERDÝÐÝNÝ O ZÝRVENÝN TEPESÝNDE TUTABÝLMEKTÝR.
     Gün olur bir bakarsýn ki, küt diye yüreðinde büyük bir gürültüyle, içinde kocaman bir acýyla, zirvenin o en baþlangýç kýsmýna düþmüþsündür. Ama düþüþteki o acý öyle büyüktür ki ruhunda, aslýnda o baþlangýçta kalmamýþtýr artýk. O baþlangýca güç, o baþlangýca cesarette kalmamýþtýr. Ruhunda öyle büyük çizikler, öyle derin sýyrýklar oluþur ki; o andan öncesi hep yaralý bir geçmiþ olarak kalýr bedeninin manevi tarafýnda, ve ne zaman birileri elinden, yüreðinin ellerinden tutup “ hadi “ dese zirveye dair, o yaralý geçmiþ gözlerinizin önünde delice kanamaya baþlar. Bir tek siz bilir, bir tek siz hisseder, bir tek siz görürsünüz o deli kýrmýzýyý, sýcaðýný, yakýþýný, acýtýþýný…
      Önemli olan deðer verdiðini zirveye çýkarmak deðil, onu zirvede tutabilmek, onu korumak, onu yüreðinle gözetmek, düþüncelerinle onu hiçbir þeyin incitmesine izin vermemek, zirveden düþüþüne engel olmaktýr.
     Zirveden düþüþün geri dönüþü çok zordur. Çok zor. Sonrasýnda ki her adýmda yaralý geçmiþiniz hep bir adým ardýnýzdan gelir. Yaþadýnýz mý bu olguyu? Gördünüz mü hiç bilmiyorum…