Bu öyle zor bir þeydi ki;
     Bir aðýrlýk omuzlarým da,
     Gündüzün ýþýðýnda,
     Gecenin karanlýðýnda,
     Yaðmurun ýslaklýðýnda,
     Karýn soðukluðunda ki gibi.
     En aciz, en güçsüz zamanlarýmda,
     Kýskývrak ve acýmasýz
     Vuruyordu yüreðimi.
     Bu öyle zor bir þeydi ki;
     Ne zaman yalnýz kalsam,
     Ve düþünmeye baþlasam uçsuz bucaksýz,
     Yorulsam, terlesem ve de aðlasam,
     Bir yumruk gibi týkanýp boðazýma,
     Ýnletinceye deðin
     Acýtýyordu canýmý.
     Bu öyle bir þeydi ki;
     Ne dost, ne arkadaþ, ne sevgili
     Ne sevgi ne de aþk tanýmaz.
     En mutlu anýmda dahi
     Bir kara basan gözlerimin önünde.
     Gözümden yastýðýma düþen nem,
     Titreyen el,
     Savaþan ve çýrpýnan yürek,
     Bir acýydý boðazýmda.
     Bu öyle bir þeydi ki;
     Ne zaman yendiðimi zannetsem
     Yenildiðimi anladýðým,
     Ne kadar uzaklaþsam
     Kollarýna düþtüðüm.
     Bu öyle zor bir þeydi ki;
     Bu GURBET beni öyle bitirdi ki,
     Gurbetteyken evimde,
     Evimdeyken gurbetteyim.
     Anlatamýyorum...