İçimdeki tarifi imkansızlığı tarif edebilmemin mümkünatı yok…
Ne sen beni anlayabilirsin…nede ben seni…Anlayabildiğim tek şey bu!!!!!!
Biliyorum ki küskünsün bana ve benimle birlikte yaşama..hayata…ve biliyorum ki bu günlerde gözlerine gece yarılarına kadar merhaba demiyorsa uyku, ve sabahlara ruhunun dinginliğinde günaydın diyemiyorsan, ve içini tutuyorsa bu buruklukla birlikte koşar adım gelen umutsuzluk, sebebi benim….Olmak istemediğim ben…
     En son ne zaman görmüştüm seni? En son ne zaman, ne zaman üzmüştüm seni? Ve en hangi o zamanda beni görmenin sana acı verdiğini anlamış ve bizli zamanları sessizliğe gömmeye karar vermiştim. Bir ay mı? Bir yıl mı? Asırlar mı oldu bilmiyorum…Bildiğim tek şey, anladığım tek şey oldu. İçimdeki tarifi imkansızlığı tarif edemiyorum.
     Elim kaçıncı kez telefona gitti bu son birkaç gün içinde belki de sayısını unuttum. Seni aramayı ve sesini duymayı ve bundan da ve her şeyden de öte ne yaptığını, nasıl olduğunu bilip içimdeki bu senin için kaygılanma duygusunu bertaraf etmeyi nasıl istiyorum bilemezsin. Bu sabah nasıl uyandığını bilmeyi, Bu gün nerelere çalıştığını, kimlere günaydın dediğini, üzgün müsün? Mutlu musun? ne hissediyorsun yaşamdan yana bu günlerde bilmeyi….bel ki de hepsi beklide her şey…
     Benim senin beni dinlemene, senin beni anlamana, senin hiçbir şey söylemeden sussan dahi beni anladığını hissettirmene…Benim senin yanındayken hiçbir şey düşünmüyor olmama..kafamın karışıklığını unutuyor olmama…senin yanındayken bulduğum huzura ihtiyacım var..hem de çok…hem de bilmediğin hem de anlayamayacağın kadar çok….
Sonrası…peki ya sonrası…Sen benim gözlerimin içine baktığında, ne kadar farkında olmadığımı sansan da, söylemesen de, sen benim gözlerimin içine baktığında ve sorduğunu anladığımda – ‘ sonra. Peki ya sonra’…- bense cevabını veremediğimde, bense hiçbir şey söyleyemediğimde….
     Sen gideceksin ve dönmeyeceksin…Bense sebep olduklarım adına bir gün değil, bir ay değil, bir yıl değil ömrümce üzüleceğim…