Karanlýkta, taa uzakta, bir sokak lambasý kadar aydýnlatýyorsun kalbimi. Öylesine yabacýyým ki eski halime, geçmiþime ait insanlarý okuduðum hikayelerin kahramanlarý zannediyorum, bende ben deðilim tamamen baþkasý sanki.
Bir film seyretmiþimde, aklýmda parça parça sahneler kalmýþ , sonu yok.
Ýþte o yüzden o kadar uzak, iþte o yüzden sadece sonük bir yýldýzsýn, eski bir filmin karelerinden hatýrlanan.

Geçmiþi olmayanýn geleceðide olmaz derler, þimdilerde yeni bir geçmiþ yaratmaya çalýþýyorum.Aslýnda zorda olmuyor, zaman hýzla akýp gidiyor. Kaç yýlbaþý , kaç doðumgünü , kaç yaz daha göreceðim acaba ?
Her defasýnda dilekler tutuluyor, dualar ediliyor bu sefer farklý olacak herþey diye. Deðiþen fazla birþey yok, þarký kendini tekrar ediyor
Ýþte o yüzden geçmiþ yaratmak o kadar zor deðil, iþte o yüzden tanrýnýn gülüþünü duyuyorsun yaðmurlu gecelerde.

Asýl zor olan farklý bir geçmiþ yaratabilmek, hatýrlanacak bir geçmiþ , acýtmayacak bir geçmiþ. Kendini tekrar eden herþey yok olmaya
mahkumdur. Ben böyle yok olmak istemiyorum. Duygularýmýn kendini tekrar eden sebeplerden körelmesini istemiyorum. Hayallerimde sönük yýldýzlar görmek istemiyorum, hep ayný þarkýyý dinlemek istamiyorum.
Ýþte o zaman parlak bir gökyüzü olacak,iþte o zaman geleceðimi o yýldýzlardan okuyabileceðim.