Daha küçücük bir çocuktum elime büyük bir geminin dümeni verildiğinde. Ne yapacağımı bilemedim ilk önce. Sonra hayal kurmaya başladım, hayallerim gerçekliğin kıyılarına vurmaya yaklaştıkça daha da bir sıkı sarıldım küçük avuçlarımın arasındaki ağır dümene. Yoruldum zaman zaman, dalgalar durulduğunda dinlenmeye çalıştım tedirgin tedirgin denizin her an dalgalanmasından korkarak.

Şimdi 22 yaşında deneyim kazamış bir kaptanım, hala yol alıyorum engin mavilikte, hala nefes alabiliyorum, temiz havayı çekebiliyorum ciğerlerime. Hala fırtınalar var ama eskisi kadar korkutmuyor gözümü ben alıştım artık. Tek amacım hayallerimi gerçek bir kıyıya çıkarabilmek...