güneşin sırtı çok oldu içime dönük,
karanlıklar ne zaman biter diyorum, bitmiyor!
yalnızlığım canımı sıkmıyor eskisi gibi,
sanırım her şeye alışılır diyenler haklı çıktı..
ne yaşıyorsam gecikmişliğimin bir öncesi sanki..
az bir oyalansam kaybolup gideceğim.
yitirdiğime ağlamaya fırsat bulamıyorum,
öyle çoklar ki !
tam karar vermişken,
yeni bir yıkım...

hayat böyleydi işte,
düne kadar eksilmiş ruhum için,
bir kişiye yetebilecek kadar yer iyi ki ayırmışım..

şimdi bu hücrelerime saldıran
koyu benliğim öyle yenilendiki
yeniden doğuyorum her sabaha..

hepsinin nedeni canım ?!