…

Uyandým. Saatime baktým. 08:32’ yi gösteriyordu. Bir cumartesi günü sabahýn bu vaktinde beni uyandýran þey neydi ki? Yataðýmla bir türlü bütünleþemediðim uykusuz bir gecenin ardýndan neden uyanmýþtým… Etrafýmda beni uyandýran hiçbir belirti yoktu: ne annem, kardeþim; ne de bir çalar saat sesi. Birkaç saniye sonra kelimeleri tane tane söyleyen, metalik ve cýzýrtýlý bir ses konuþurken fark ettim aslýnda beni uyandýran þeyin bir anons olduðunu. O an hayatýmda daha önce kaç kez belediye anonsunun beni uyandýrdýðýný düþündüm. Hiç… Bu sefer ne farklýydý ki, çevresinde olan bitenden çok uzak benim gibi bir denizci için bu kentte neler olduðundan bana neydi. Gittiðim her yere bir göçmen olarak gidiyordum zaten. Anonsun tekrar etmesi için bekledim; ne pahasýna olursa olsun duymalýydým; nefes almýyordum. Nihayet “Ýlan:” diye baþlayan o ses… Olsa olsa sular kesilecekti, elektrik verilemeyecekti ya da Karacabey Spor’un maçý þu saatte baþlardý stadyumda. “Emekli öðretmen Sadýk Can,”…


Gözlerimi tavana doðru diktim. Ne kadar da uzaktý beyaz, odanýn içinde küçük bir çocuk olmak ürkütücüydü. Boyum yataðýn yarýsý kadardý. Odanýn keskin hatlarý bir býçak gibi acýtýyordu gözlerimi. Tavandaki renk ve duvarlardaki renk birbirine hiç karýþmýyordu. Baþýmda tonlarca aðýrlýk varken nasýl yerimden doðrulabilirdim… Kim bilir nasýl bir gün olacaktý benim için. Neden beni okula yolluyorlardý? Annem babam yetmiyor muydu ki birer öðretmen olarak? Tamam, herkesi oyaladýðým bir yalaným vardý:” Büyüyünce doktor olmak istiyorum.” Ama bu okul kâbusu daha baþlamadan bitmeliydi. Kim bilir sýnýf arkadaþlarým nasýl da gürültücü ve þýmarýk kimselerdi. Onlarla gazoz kapaklarýmý paylaþmaya hiç niyetim yoktu. Derken babam odamýn kapýsýnda dikilmiþ bir gardiyan gibi seslendi ellerini baðlamýþ arkasýnda: “Hadi küçük bey, okula gitme zamaný…”

Bize gösterilen sýnýfa girdik diðer arkadaþlarla. Arkamý döndüðümde tanýdýðým iki insanýn da beni terk ettiðini fark ettim… Birkaç dakika içerisinde siyah önlüklüler dýþýnda sýnýfta kimse kalmamýþtý. Mavi boyalý kapý bir dilsizmiþ gibi sessizce açýldý. Birkaç kiþinin hýçkýrýklarý dýþýnda hiçbir ses kalmamýþtý ortalýkta. Ýçeri bir adam girdi. Siyahlarý beyazlarýna, beyazlarý siyahlarýna karýþmýþ saçlarý ve ince býyýðýyla iri cüssesine bakýlýrsa bu adam bizi çok dövecek gibi görünüyordu. Sanýrým diðer arkadaþlarým da bunlarý düþünmüþ olacak ki, sanki bir þef bize emretmiþcesine ayaða kalktýk ayný anda. Kulaklarýma bir sýzý uðradý: Dedemin kulaklarýmý çekmesine hiç katlanamazdým. Bu büyük adam bize gülümseyerek: “Günaydýn çocuklar, ben sizin yeni öðretmeninizim. Adým Sadýk, soyadým Can “ dedi. Aslýnda bu kadar korkmak için pek neden yoktu belki de.

…

Bahar gelmiþ, zemin kattaki sýnýfýmýzýn penceresinden bizi merakla seyreden anne babalarýn sayýsý artmýþtý. Öðretmenimiz tahtanýn üst kýsmýnda karþýdan karþýya gerili ipin üzerine hece fiþlerini asýyordu, artýk heceleri okuyordum yavaþ yavaþ. Öðretmene göre tek yapmamýz gereken bir trenin bir vagonundan diðer vagonuna zýplamak ve sonunda trenin tamamýný görmekti. Nedense trene hiç binmemiþtim ve bu oyundan hiç zevk almýyordum. Bir gün öðretmenimiz bu sefer hece yerine iki kelimeden oluþan bir cümle astý ipe. Bize “Okuyun çocuklar,” dediðinde arkadaþlarýmýn dudaklarýnýn ayný anda þekilden þekilde girerek yüzlerindeki zafer coþkusunun eþliðinde kelimeyi bir þarký edasýyla okuduklarýný gördüm: “ Yaaaaþaaaasýýýýn…” Çevremdeki bütün o insanlar benim konuþmasýný beceremediðim bir dille konuþuyorlardý o an. Benimse aðzým kapalý, okulun bana göre olmadýðýna emindim artýk. Bir þeyler ters gidiyordu.

Zil çalmýþtý. Benden baþka herkes çýkmýþtý teneffüse. O güne kadar gördüðüm en uzun trenin karþýsýnda dikildim, tekrar tekrar okumaya çalýþtým diðer kelimeyi. O sýrada Sadýk öðretmen içeri geldi elinde yarý dolu çay bardaðýyla. Yanýma dikildi. Gölgelerimiz birleþti ve kara tahtadan dökülen bir ýrmak oldu. Birlikte tahtaya baktýk uzunca bir zaman. Belliydi; benden birkaç hece, ses; hiç olmazsa harf bekliyordu. Baþýmý okþayarak: “Ne o Çaðrý, anlayamadýðýn bir þey mi var?” dedi. Bu soruyu en kolay þekilde cevapladým. Bana cebinden çýkardýðý mendilini uzattý, yanaklarýmý sildi ve þöyle dedi: “ Zorluklarý yenmelisin! Sadece biraz daha sabýrlý ol.” Buðulu gözlerimle bu büyük adamý izliyordum. Sihirden baþka hiçbir þeye ihtiyacým yoktu o an. Elindeki deðneði tahtaya uzattý ve gözlerimi bir kez açýp kapattýðýmda artýk kelimeyi okuyabiliyordum. Yüksek sesle baðýrdým: “Cumhuriyet!”

…

Þimdi de telefon çalýyordu.
“Alo, oðlum?”
“Evet biliyorum baba, öðlen namazýný müteakip.”
Sadýk Hoca’yla yaptýðýmýz son dersin üstünden tam on sekiz yýl geçmiþti. Bugün bir ders daha yapmak istiyordu ve bu yüzden çaðýrýyordu beni. Hazýrlandým, yola çýktým. Önce caminin avlusunda buluþtuk. Sonra bir zamanlar yaptýðýmýz gibi yürüdük onun eli omzumda. Derken yüksek sedir aðaçlarýnýn bulunduðu bir bahçeye daldýk. Bugünkü dersimizin son ders olduðunu ve bütün son derslerin konusunun vedalaþmak olduðunu anlattý. Bir süreliðine çok uzak bir ülkedeki baþka çocuklara ders vermeye gidecekti, onu çok özlersem bu bahçedeki saklý bir kapýdan o ülkeye geçebilecektim. Baþýmý okþadý son kez büyük adam, elime bir yaprak beyaz kaðýt tutuþturduktan sonra gözden kayboldu aðaçlarýn arasýndan. Ýþte o kaðýda yazýyorum bunlarý; bana öðrettiði harflerle, hecelerle, cesaretle ve yaþamla yazýyorum.