İzEdebiyat - Çağrı Küçükyıldız

Öldükten sonra ruhumun yapacağı yolculuğun ilk kısmını gördüm sanki. Yerle gök arasında daha önce hiç geçmediğim bir pamuk bahçesinden geçtim. Sevgilim, kokunu on iki bin metrede içime çektim.Frankfurt’a giderken.
---------------------------------------------------------------------------

     Allah’ım… Lütfen beni bir sivrisineğe çevir. İnsan olarak daha fazla devam edemem. Bunu bir isyan olarak değerlendirme. Hayır, tam tersine bana varlığı hediye ettiğin için sonsuz teşekkür sana. Sadece bu kutlu heyecanı bir sivrisinek olarak sürdürmek istiyorum artık, o kadar.

     Eğer duamı kabul edersen, karşı komşumuzun penceresindeki sineklikte kocaman bir yırtık biliyorum. O delikten girerim gece meltemin en sakin olduğu bir an. Ardından horultulu mağarayı ve uzun koridoru geçtikten sonra mor ışığa doğru uçmaya devam ederim. Rafia kokulu odaya gelince, bir süre gül desenli gece lambasının etrafında dönerim. Eğer Rafia duvardaki kocaman gölgemi fark etmez veya Nara Burnu’nu karaya oturmadan kıl payı dönen bir gemi düdüğünü uzun uzun çalsa bile hiç hareket etmezse, ona yaklaşmak için doğru zaman gelmiş demektir. Önce kulağının etrafında tavafa başlar, kanatlarımla üflerim kalbine açılan kara deliğe; ben sığamadım oraya, kokum sığabilir belki. Sonra hafifçe konarım yanağına. Başlarım öpmeye; çaktırmadan ama doyasıya… Yanağında yedi tane,şekli bir kepçeyi andıran ısırıklar bırakana dek. O kepçenin baktığı yöne doğru ilerlerim biraz ve dudakların tam ortasına gelirim. Dudaklarında kan kalmayana dek emerim. Hemen kendi kanımla karıştırırım ve geri püskürtürüm ki ölmesin Rafia: İnsanın en kırmızı yeridir dudaklar; kanında dolaşan aşkların süzüldüğü ve depolandığı yer. Bu yüzdendir insan öldüğünde dudaklarının morarması. O andan itibaren Rafia’nın bedeninde ikimizin kanı dolaşmaya başlar. Ölene kadar… Sonunda kulağının ta içine girer ve vururum kendimi duvarlarına onu uyandırana dek.

     Uyanır uyanmaz yatağının hemen üzerinde tavana konarım. Rafia ışığı yakar Gelibolu’nun husuflu çakan feneri gibi. Belki küfreder. Onu bir kez duymuştum bana “sıpa” derken mahallede. Beni hemen fark eder tepesinde ve üzerime doğru fırlatır uyku ritüelinin vazgeçilmez bir parçası olan sarılıp uyuduğu yastığını. Böylece en çok istediğim şey gerçekleşir: Sözde ölümüm Rafia’mın elinden olur. Tavanda kanlı bir leke olarak yaşarım bir süre. O ne zaman odasına girse seyreder dururum kana kana. Bir gün yaz biter, bahar gelir. Babası her sene olduğu gibi evin badanasını yeniler. O zaman tavandaki kahve, sigara, çay, parfüm, tütsü, balık kokularıyla birlikte benim de üzerim kireçle kaplanır. Bedenim mumyalanmış olur. Kireç bir sivrisineğin eni ve sonudur zaten.

     Rafia’yı göremesem de sesini duyar, duyamasam da titreşimlerini algılarım. Aradan seneler geçer ve ev bir depremde yıkılır. Gerisini şimdilik merak etmiyorum. Amin…
                                                       13122005
               Biga

Telgrafın tellerinden,
fiberoptik kablolara.
Ya da,
dudaktan dudağa…
Hangisi daha kısa?

Söyleyeceklerim var!

Bu yazıda yazanlara katılıyor musunuz? Eklemek istediğiniz bir şey var mı? Katılmadığınız, beğenmediğiniz ya da düzeltilmesi gerekiyor diye düşündüğünüz bilgiler mi içeriyor?

Yazıları yorumlayabilmek için üye olmalısınız. Neden mi? İnanıyoruz ki, yüreklerini ve düşüncelerini çekinmeden okurlarına açan yazarlarımız, yazıları hakkında fikir yürütenlerle istediklerinde diyaloğa geçebilmeliler.

Daha önceden kayıt olduysanız, burayı tıklayın.

İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.

Yazarın öykü ana kümesinde bulunan diğer yazıları...
	Takunyalar İlk ve Son Kardanaşk Korkak Tansiyoncu Büyük Adam Üç Yunus Pıhtılaşma Yolculuk Mavi içinde bir mavi bilmece
Yazarın diğer ana kümelerde yazmış olduğu yazılar...
	Yıldız Tutulması [Şiir] Prematüre Aşk [Şiir] Akvaryumdaki Gemi [Şiir]