Gül yüreklim,
Hep baharlarýnda nefes aldým.
Hep güneþi gördüm ýslak kirpiklerinde.
Hep mutluluklarý soludum sevginde..

Acýlarýný, gergef iþler gibi
Yüreðimin solgun köþelerine motifledim.
Çünkü; umut fakiri acýlarýn,
Yarýnlarýmýn müjde kokan çicekleriydi.

Suyum, ekmeðim,
Nefesim, azýðým oldun hayat yolculuðunda.
Baktýðým her yerde,
Çiceklere adanmýþ bir gülüþtün sen.
Gözyaþlarýmla aktýðým nehir ,
Yokuþlarda soluduðum
Yürek kaleminin en güzel þiiri oldun sen..

Yaðmur damlasý olup
Bereket türküleriyle düþerken sen,
Yüreðini açan bir toprak olurum ben...
Gül yüreklim,
Ayazlar, gözlerimi üþütmeden
Her gözyaþýnla öp solgun can evimi...

Bengisuyu olup,
Rüzgarla sessizce tomurcuða inerken sen,
Ben, güneþte titreyen yaprak olurum.
Her düþüþünde dudaklarýnla öp
Üþüyen nefesimi gül yüreklim.

Korkularýmda sýðýndýgým limandýn sen.
Mutluluk olup aktýðým,
Þiir olup gözlerine aðladýðým candýn sen.....
Saðýrlaþan akþamlarda,
Alev alev yandýðým bir sevdaydýn sen..

Lacivert okyanuslara uzanan umuttu gözlerin.
Yaralý yüreðimi dayadýðým uçurumdun sen...
Türkülerde büyüttüðüm çocuðun,
Acýlara serilmiþ dilsiz umudun,
Mutluluða adanmýþ sevgisiydin sen....

Ah gül yüreklim,
Bir sabah uyanýrsan baharlara,
Acýlarýnda ýslanmýþ dudaklarýnla öp yüreðimi.
Býrak, acýlarýn benim tek mirasim olsun.
O kangren olmuþ sancýlarýný ser yüreðime.
Öyle bir ser ki ;
Güneþi, gölgelerde seven bir çýnar gibi
Acýlarýnda bile sevginle mutlu olayým....