İnsanlar doğar, yaşar ve sonunda ölürler...

Tıpkı Irak’lı Mahmud gibi.

O Irak’ın ücra bir köyünde komşuların yardımıyla doğurulmuş ve çaput denilen bezlerle kundağa alımıştı.

Aynı gün ve aynı saatte Amerika’nın Arizona eyaletindeki bir hastanede de Steve doğmuştu. İkisininde birbirlerinden haberleri olmadı, yaşadılar...

Mahmud çobanlık yaptı, Steve bakıcısı ile şimartıldı. Mahmud’un çoban köpeği ile, Steve’lerin süs köpeği de sahiplerinin kaderini yaşıyordu. Mahmud köpeğine yal yedirirken, Steve köpeğine her ay onlarca dolar harcıyordu. Steve’in sofrasında kuş sütü, Mahmud’unkinde ise, katık eksikti. İkiside birbirlerinin nelerinin eksik olduğunu bilmiyorlardı...

Mahmud fakir bir kızla evlenirken, Steve Arizona State’ten mezun oldu ve bir gün Steve’in yolu Irak’a düştü. Askere yazılmış Irak’a sulh(!) götürmek için binlerce mil yol katetmişti.

Sonunda kader onları karşı karşıya getirdi. Mahmut tetiğe dokunurken, ‘’anamızı ağlattınız’’ Diye haykırdı. Steve ise o sırada annesinin özlemini yaşıyordu...

Amerika’lı Steve oracıkta can verdi, Mahmud ise 3 gün sonra Mike’ın kurşununa hedef oldu.

Dünyanın herhangi bir yerinde tıp bilim adamları ise, bir can kurtarabilmek için, harıl harıl çalışıyorlardı ve yaşam sürmeye devam ediyordu...

Mahmud 2 ay sonra doğan çocuğunu göremedi. Steve ise öldüğü gün annesinden gelen mektubu okuyamadı. İkisinin de sonradan olanlardan haberleri olmadı ve yaşam aynı hızı ile devam ediyor.

Bush bugün açıklamasını yaptı: ‘’ Ben karar verenim’’.