Geçmişi özlemek, özleyerek yazmak, bazen yazdıklarını da özlemek... Özlemek işte herşeyi, heryeri belkide herkesi özlemek. Özlemek neydi? İnsan neden özlerdi? Neden?
Kendime sorsam da, bir türlü cevap gelmiyor. İnsan özlerde acı çekmeyi niye özler? İşte sorular zincirinin en kilit noktası burası. Bide özlediğin şeylerin geri gelmiyceğini bile bile özlemek de ne demek oluyor. İşte ben bir türlü bunu da anlamıyorum. Yok işte özlesende yok özlediğin özlemesende. Giden çoktan gitmişse, giden gittiği yerde, yanındakiyle çok mutluysa, gidenin gelmeye niyeti yoksa, gelsede yarana çare olmayı düşünmüyorsa acı çekip, eline çayını alıp, karın yağışını seyrederken aklındaki tek ismin onun adı olmasının anlamı ne? Onu özlemenin anlamı ne? Ama bunu yalnızca ben biliyorum, yüreğimin bundan haberi bile yok. Aslında yüreğimin unutmamasının sebebide birazda benim galba. Hafızamda barındırdığım bir kaç fotoğrafla unutmasına izin vermiyorumki.Ama ne yapiim bir türlü yırtp atamıyorum o fotoğrafları beynimden.Sonrada kalbime kızıyorum ne özlüyosun onu diye? Biliyorum artık saçmalıyorum fakat elimde değil, cevap hiç bir zaman olmasa da, sorular içinde bir gram dahi mantık kırıntısı bulundurmasa da, o gelmicekte olsa , o kıymet bilmeyen de olsa ben onu da, onu gördüğüm her anı, her yeride akılsızca özlüyorum işte. Bunu kalbimden saklamaya da çalışsam böle kar yağınca arkadanda müzik çalmaya başlayınca bide defteri kalemi gördüm mü tutmıyorum kendimi başlıyorum içimdekileri kağıda dökmeye, zaten yüreğim dünden razı başlıyoruz hatırlamaya, hatırladıkça özlemye, özledikçe ağlamaya. Ama filim kopuyor birden. Soruyorum kendime ne zamandır ağlıyorsun onun için. Tabiki de unutmadın diymi ben sitem ederken yüreğim onu ilk gördüğü anıda dün gibi hatırlıyor işte. Bak diyorum seneler geçti sen hala onun için üzülüyorsun bişe değişiyor mu? Hayır.Peki diyorum değişeceği var öı? Cevap yine aynı. Tabiki hayır. Diyorum ki kendime ne olur bu kadar aptal olma tut acı çekmekten yorulmuş yüreğinin elinden unut onu. Seni bırakıp gideni, son kez bile olsa seni görmeye gelmeyeni, sen ağlarken güleni, bide üstüne seni dünya aleme suçlu ilan edeni, unut işte unut artık onu , özleme bile. Çünkü özlenmeyi bile hak etmedi. Bakıyorum da kendime biraz olsun mantıklı bişeler düşünmeye başladım galiba hatta hazır başmışken devam ediyorum diyorum ki kendi kendime ama yine yüeğime bakıyorum boynu bükük melül melül bakıor o da bana diyorki aşk işte aşkta mantık mı arıyorsun sen?Ama artık vakti geldi onu içimde öldürmenin, o fotoğrafları yırtıp atmanın. Ben diyorum bu son treni de kaçırmadan tutup yüreğimin elinden gitsem gerçek mutluluğa. Şimdi siz beni başardı ,öldürdü onu sanıyorsunus diymi? Sanırım daha almam gereken çok yol varkı çünkü içimden bu bindiğim son trenimde onuda olması için yalvarıyorum allaha...