Ankara’da aynalar gri…

Yüzsüz bir aynanın önünden geçtim..
Aks etti ömrüm ırmağına
Yağmur sesi kadar narin
Acılanmış kırık parçaları..

“Son’a geldim sana”

mehmed asım
17/07/06

Ankara…

Düş vurgunu yüreklerin senfonisiydi sanki gidişin…dağlar yerinden oynuyorda notalar karışıyordu ağıdıma…sen gidiyordun ben kalıyordum…yangın saçlarından süzülüyordu ömrüm.düşüyordum ellerinden…güvercin kanatlarına misafir oluyor ağlıyordum,sen gidiyordun…

Gitme’ler dizildi de boğazıma ses edemedim.çıkmadı sesim yüreğimin mağrasından…oysa ki son da sendim ben…son da sana kalmıştım ben…

Uzuyordu yol izleri ayak izlerinin önünde…yıkılıyordu tüm kale burçları önünde…sen gidiyordun ve dünya engel olamıyordu sana…öyle ya sen bu dünya ya ait değildin…

Yazılar yazılmışlar yazgılar…kader denilen kara kitap yine karartma ya çekiyordu yeşillerimi…umudun yosunlaştığı sen denizinde fırtınalar kopuyor ve tüm umudum savruluyordu sen yollarına senin yollarına…sen gidiyordun ve hiçbir şarkı uyak düşmüyordu gidişinin meydan yalnızlığına…

Ey yar…
Gitme…

“savur alevini yansın gözlerine konan turnalar”