Birer birey olarak toplumda yaþam mücadelesi veriyoruz her birimiz. Kariyerimiz, statümüz, geleceðimiz, ailemiz ve çocuklarýmýz için çalýþýyoruz; hemde her türlü zorluða raðmen yýlmadan, ayaklarýmýzýn üzerinde dimdik durarak. Her türlü çabayý hatta bazen insanüstü gayreti bile gösteriyoruz kendimiz ve sevdiklerimiz için. Ama ya diðerleri, bizimle ayný yaþamý paylaþan, ayný havayý soluyan çevremizdeki diðer insanlar? Onlar için neler yapýyoruz, haklarýnda neler düþünüyoruz? Belki de varlýklarýndan haberdar bile deðiliz. Belki de çevremizde olup olmamalarý bizi hiç ilgilendirmiyor.

Ne yazýk ki acý ama gerçek bu sonuç. Peki ama neden bakýþ açýmýz bu denli kýsýtlý?

Neden her þeyi görmemizi engelleyen at gözlüklerimizi bir kenara atýp çevremizde olup bitenle daha çok ilgilenmiyor, hassaslýðýmýzý ve sevgi dolu kalbimizi yakýnlarýmýz dýþýndaki insanlar için de kullanamýyoruz?

Ýþin içinde kendimiz ve sevdiklerimiz olduðunda akan sular dururken; tanýmadýðýmýz yardýma muhtaç insanlar için bu denli katý olabiliyoruz?

Bu nasýl bir döngü?

Kalbimiz, duygularýmýz deðiþebilir mi?

Yakýnlarýmýzýn baþýna gelen kötü olaylarda sýzlayan içimiz, akan göz yaþlarýmýz yabancý bir insan söz konusu olduðunda durabilir mi?

Bence hayýr! Toplum olarak yine de hoþgörümüz olduðuna, dünyanýn en yardýmsever, en merhametli insanlarýn hep bizlerden çýktýðýna inanýyorum. Ýnanýyorum ama nerede bu duyarlý insanlar?

Kendisinde engeli olmadýðý için engelli insanlarýn verdiði yaþam mücadelesinde sessiz kalanlar, sadece uzaktan acýyarak ve merakla bakmanýn yürekleri daha çok kanattýðýný bilmezler mi? Yardýma muhtaç, sevgiye ve ilgiye aç yýðýnla çocuðun ( çocuklarýmýzýn) sokaklarda, bakýmevlerinde çektiði yüz karasý muameleleri görmezler; bir tanesinin yerine bile kendi çocuklarýný koymazlar mý? Akýllarýna her geldiðinde hiç düþünmeden yakýnlarýný, akrabalarýný arayýp hal hatýr sorarken; huzurevlerinde sýcacýk bir elin dokunuþuna, yumuþacýk sevgi dolu söyleþilere muhtaç yaþlýlarý düþünmezler mi? Huzur dolu evlerinde ayaklarýný uzatýp yorgunluk atarken; yakacak bulamadýðý için giysilerini yakmak zorunda kalan, morarmýþ ellerini nefesleri ile ýsýtmaya çalýþan kýrýk gönülleri bilmezler mi? Bir gün giydiðini diðer gün giymeyen, rengini, modelini hatta markasýný beðenmediði için dolaplarda unuttuðu onlarca giysinin ve kullanmadýðý eski eþyalarýn yardýma muhtaçlarýn ellerinde aldýðý deðeri görmezler mi? Hasta olmadan, acý çekmeden henüz saðlamken organlarýný baðýþlayarak nice umutsuz insanýn gözlerine yaþam sevinci yerleþtirmenin güzelliðini hissetmezler mi?

NEDEN bu duyarsýzlýk?

Vermek, aldýðýný paylaþabilmek, hiç tanýmadýðýnýz gönüllerde sevinç pýrýltýlarý yaratabilmek; küskün, hayata dargýn bir insaný yaþama yeniden döndürmek; bir yaþlýyý bir çocuðu sevindirmek; bir engellinin sokaða çýkabilmesine yardým etmek, destek aradýklarýnda tek bir imza yada minicik bir maille onlarýnda arkalarýnda saðlam ve yýkýlmaz kaleler olduðunu gösterebilmek;….tüm bunlar öyle naif hisler ki.
Bu minicik detaylar karþýlýðýnda yüreðinizde yaþayacaðýnýz derin mutluluðun yerini hiçbir þey dolduramaz buna emin olabilirsiniz.

O halde harekete geçmek, ilk adýmý atmak; çoktan gülmeyi unutmuþ yüreklerde küçük ümit filizlerini yeþertmek için gayret göstermenin tam zamaný. Sadece uzaktan acýmakla, hep baþkalarýnýn yardým etmesini beklemekle geçirmeyelim günlerimizi. Çevremizdeki olaylara, yaþayan insanlara daha duyarlý olmakla baþlayabiliriz bu iþe. Çocuklarýmýza ilk eðitimi verirken bunun önemini o güzel yüreklerine yerleþtirebiliriz. Yeter ki isteyelim caný gönülden, bakýn neler çýkacak ortaya. Sizin iç huzurunuz ve parýldayan gözleriniz onlarca yürekte ses bulacak. Ben inanýyorum, yeter ki siz de inanýn.

Sevgiyle kalýn.