Sessizlik dokunuyor bedenime
Küçücük bir zaman birikintisi oluveriyor yaþadýklarým
Sadece küçük bir zaman birikintisi...
Karanlýða süzülüyor bakýþlarým
Gecenin daðýttýðý yalnýzlýðýn
Payýma düþen parçasý dökülüyor elime
Yalnýzlýðýma bakýyorum
Sever oluyorum yalnýzlýðýmý
Ömrüme sunuyorum sahip olduklarýmý zamanla
Ve yine de inadýna bir yalnýzsýzlýk oluyor aradýðým
Karanlýk çökerken bütün aðýrlýðýyla gecenin bedenine
Bir oyun oynuyorum çocukluk günlerimin tertemiz heyecanýyla
Bir oyuna eþitliyorum yaþamý
Yalnýzlýðý býrakýyorum ona ve benliðimi alýyorum ömrümden
Kazandýklarýmla dolduruyorum ceplerimi yine kaybedeceðimi bile bile
Bir resim oluveriyor sonra anýlarým
Renkten yoksun
Benden uzak
Ve bir imge oluyorum ben zihnimde
Renklerle boðuþan...
Sonra hayat geliyor yanýbaþýma
Uzatýyor elini gecenin örtüsünden içeri
Yakalýyor beni, en derin ve en sessiz halindeyken ben yaþamanýn
Ve birden götürür oluyor beni uzak iklimlerin suskunluðuna
Küçük bir ‘sus’ koyuyor önüme sessizce
Ve ben sadece ‘sus’uyorum...
Susuyorum
Ömrümün tekdüze sesleri içinde...

   Susmuþ zamanlar, yaþadýðýmýz yorgun hayatlara veren anlamýný...Susmuþ zamanlar...